Lunch bij de buurvrouw thuis. Albert kan het niet laten alvast te kijken wat voor lekkers ze heeft gemaakt. Het wachten is hier op buurman Manolis. Albert ging snel op het beste plekje aan tafel zitten maar dat mocht echt niet. Die was namelijk gereserveerd voor Manolis. Albert schoof dus maar snel op.
In het voorjaar van 2013 is ze zelfs samen met buurman Petros naar Sparta geweest. Daar kreeg ze een advies: operatie. Eindelijk een oplossing, precies wat ze wilde. Maar toen sloeg de angst toe (volgens buurman Petros is ze bang om onder het mes te gaan) en maakte ze, door middel van een smoes, dat ze weg kwam. Dus dan maar weer aan de medicijnen. Bijna elke week is ze in het ziekenhuis te vinden. Een andere buurman, niet Griek, heeft medicijnen voor haar meegenomen uit Oostenrijk. Volgens de buurvrouw geweldige medicijnen.Natuurlijk ook een beetje omdat ze ze gekregen heeft want ze is gek op kadootjes. Maar ook die raakten op en de kwaal is er nog steeds. Verdrietig en kwaad is ze er van. Langzamerhand gaat het gelukkig beter. Ze kan weer van haar huis naar Aroniadika lopen, ca 400 meter, en een wandelingetje door Pitsinades, maar nooit zonder wandelstok.
Buurman Manolis is laat. De buurvrouw heeft hem al een keer gebelt en ineens krijg ik de telefoon in handen gedrukt om hem er van te vergewissen dat wij er al zijn. Tijdens het wachten kunnen we best wat fotootjes maken. Het duurt wel erg lang en de buurvrouw belt maar eens met de broer van Manolis die in Athene woont. Prompt krijg ik weer de telefoon in handen gedrukt. Hallo Yianni...we wisselen de mobiele telefoonnummers uit en over een week zal hij al op het eiland zijn.
Na wederom een bezoek aan de dokter in het plaatselijke ziekenhuis, een nieuwe dokter en zelfs een orthopeed, kreeg ze het advies mee om zeewater op haar knie te doen. Aldus gingen wij naar het strand om 2 flessen voor haar op te halen. Een handdoek drenken in zeewater en een tijdje op haar knie leggen zo is luidt het doktersadvies. Ik heb haar nog eens gevraagd of het heeft gewerkt. Met een typisch Grieks handgebaar werd de vraag weggewuifd. Het gesprek ging snel over iets anders. Wij vermoeden dat de orthopeed heeft bedoeld dat ze af en toe moest gaan zwemmen...in zee.
Haar knie is buitengewoon pijnlijk op sommige dagen. De artrose, want dat is het zoals ik uit haar verhalen opmaak, heeft haar dan flink te pakken. De vingers beginnen nu ook langzaam. Ze woont op zichzelf en ze kan nog goed voor zichzelf zorgen en haar katten en hond. Haar huis is altijd keurig opgeruimd en schoon. Elke dag kookt ze zelf en soms brengt iemand een maaltje langs. Regelmatig staat er een stoofpotje op het fornuis zoals macaronia me kotopoulo pasta met kip.
Manolis is er! Hij rent meteen de keuken in om de vis verder te bereiden.Ondertussen warmt Panajota de soep op, het keukentje is meteen bomvol en de tafel ook.
Tot voor kort had ze nog kipjes en wij verse eieren. Er was een uitruil ontstaan. Zij kreeg ons oude brood en wij regelmatig verse eieren. Die komt ze brengen of als haar knie te pijnlijk is roept ze heel hard vanuit haar huisje naar het guesthouse. In de hoop en de verwachting dat we het horen. ANITAAAA!!!! Galmt het dan door de vallei. Soms komen er wandelaars langs. Die vraagt ze dan in het Grieks of ze mij even willen ophalen. Aangezien de gemiddelde wandelaar geen Grieks spreekt (Grieken wandelen nagenoeg niet), en ook niet allemaal bij ons verblijven, worden sommige mensen best een beetje bang van haar. Zo'n klein vrouwtje achter een groot traliehek met een herdershond die hun toe staat te schreeuwen. Tenminste dat is de indruk die deze argeloze passanten wel moeten hebben. Panajota, onze buurvrouw, vertelt mij dan een tijdje later hevig verontwaardigd dat er weer wandelaars langs waren gekomen die helemaal niets hadden gezegd...en zo ontstaat er al snel een wereld van onbegrip.
Zoals ook op de dagen dat ze buiten in haar omheinde binnenplaats rondscharrelt en alle katten die voor haar voeten lopen wegjaagd of de hond roept. Dan hoor je haar stem weer door de vallei schallen: PRRRRR KANELLA, KANELLA(de hond heet kanella) of bij het verjagen van de katten: FIJETE, FIJETE . Haar stem, zeg maar schreeuw is duidelijk bij ons te horen. Heeft ze ruzie? vragen onze niet Griekse gasten dan...
Ach die arme kipjes. Op een nacht opgegeten door de zourida's, wilde marterachtige beestjes, er is geen kip meer te bekennen. En dus ook geen eitjes. Zo dachten wij haar nieuwe kipjes te bezorgen, zodat zij ze kan verzorgen en wij allemaal weer verse eitjes hebben, maar het verzorgen gaat niet meer. Ze kan het kippenhok zo moeilijk bereiken vanwege haar knie.
Toch stond ze op een ochtend in oktober ineens op de stoep met een bak verse eitjes. Had ze dan toch weer kipjes? Nee van een vriendin en die heeft een vriendin met kipjes en heel veel eitjes. En omdat wij gasten hebben kwam ze ze bij ons brengen. Zo lief.
Wat doet Manolis nu? De gekochte makreel moet nog even goed nagerookt worden. Mbv een stuk krantenpapier in de vlam in de gootsteen zal dit wel gaan lukken is zijn idee...
Manolis is een heel hartelijk mens. De dag ervoor liepen we even langs zijn huis om hem iets vragen en prompt komt de ouzo op tafel met diverse lekkere hapjes. Dan ben je niet in 10 minuten klaar. Een andere buurman zit al zenuwachtig op zijn horloge te kijken want hij en Manolis zouden die middag een klus klaren. Maar als Manolis ook nog een aantal zelf geschreven gedichten er bij pakt én voordraagt én de buurvrouw langskomt verglijdt de tijd steeds sneller. Een paar uur later lopen we een beetje zweverig naar huis. Het was per slot van rekening pas half twaalf in de ochtend toen we bij hem aankwamen en de ouzo glazen vol werden geschonken. Ook voor de buurvrouw. Die drinkt geen alcohol zegt ze altijd vanwege haar suiker etc, dus wij kijken haar verbaasd(op dat moment misschien ook wel verdwaasd) aan. Ja zegt ze maar dit is ouzo met water...kortom dat telt niet als een glaasje alcohol.
Dat wij er wonen en gasten hebben vindt onze buurvrouw heel erg prettig. Al dat licht en beweging daar boven. Ja, wij wonen boven, pano . En het dorp Pitsinades is beneden, kato . Ze woont er precies tussenin. Ze ziet ook meteen als er wandelaars zijn of gezinnen met kinderen. Leuk vindt ze dat als ze even zwaaien of langs haar hek lopen. Het hek is niet op slot maar wel dicht want ze is heel bang dat haar meisje, de hond Kanella, de straat op loopt en er vandoor gaat. Haar bescherming. Ook s' nachts want dan is ze vaak bang. Ze heeft ook een grote lelijke lantaarn precies boven haar huisje. Het licht is voor haar heel erg belangrijk.
Doordat ons Grieks elk jaar verbeterd krijgen we zo langzamerhand steeds meer inzicht in elkaars levens en karakters. Onlangs hebben we samen haar trouwfoto's bekeken, haar man is jaren geleden overleden, en bij al die foto's van meer dan 50 jaar geleden heeft ze iets te vertellen. Waar het was en wie het zijn op de foto's. Een kleine familie die nog kleiner is geworden vanwege het overlijden.
Poseren kan ze als de beste. En wat een heerlijk maal heeft ze gemaakt. Fasoulada(bonensoep), kalitsouni(pita met chorta, haar variant), psarakia(gefrituurde verse vis) en er staan olijven en vers brood op tafel. Manolis zorgt voor de wijn en de makreel. Eet smakelijk! Wij hadden een toetje meegenomen maar vanwege haar suiker mag ze dat niet hebben. Dat houdt ze zich de ene week beter aan dan de andere en deze week...nou vooruit toch maar een stukje...voordat alles in de wel erg ronde buik van Manolis verdwijnt.
Haar dagelijkse bezoek aan de kerk en een keer in de week naar de grote kerk in Potamos en alle feestdagen zorgen voor een ritme. Er worden dan veel nieuwtjes uitgewisseld en een deel daarvan komt ons ook ter ore mochten we haar net treffen en dan ook nog het snel gesproken Grieks begrijpen. Voor iemand van haar leeftijd en leefsituatie is de sociale kring op het eiland heel belangrijk en de spil van haar dag. Ze laat dan ook altijd met trots haar goed gevulde voorraadkast zien waarvan een deel afkomstig is van bekenden en vrienden. "Kijk eens Anita wat ik allemaal op voorraad heb?"
Eens in de zoveel tijd trekt ze me mee naar binnen om de mooie kast te bekijken. Vol met gekregen cadeautjes. Groot of klein, duur of goedkoop ze vindt het allemaal prachtig. Omdat iemand haar iets geeft en om haar denkt. Dat is ook het mooie van het geven en van een cadeau ontvangen. Panajota, ja zo heet onze buurvrouw, kan dat als geen ander het allerbeste in lichaamstaal uitdrukken.
Anita
Calendar
