JANUARI 2008

Zaterdag 26 januari dan gaan we rijden. Ja, rijden met een hele grote Peugeot Boxer waar wij onze leukste en belangrijkste inboedel in gaan proppen. Vrijdag is het propdag.
Na onze UitZwaaiBorrel zijn we meteen gaan pakken. Na een paar weken kasten leeghalen, spullen sorteren en alles in verhuisdozen bergen staat onze benedenverdieping inmiddels bomvol. Op iedere doos hebben we meteen maar melding gemaakt van de inhoud en niet onbelangrijk het aantal kilogrammen. Onze gehuurde auto heeft een laadvermogen van 1500 kilogram! Nou, dan denk je zoveel hebben we toch niet? Immers de grote stukken blijven in ons huis in Nederland staan. Dit om het voor de verkoop aantrekkelijk te houden. Maar hele verzamelingen boeken, cd's, lp's(!), een schoenencollectie waar Imelda Marcos van zou watertanden en een hele serie loodzware buitenpotten.... Nou, dat weegt er in. Wat niet mee kan proberen we op te slaan bij een lieve oom op de deel van zijn boerderij. We zien in de toekomst wel hoe we dat in Griekenland krijgen.
De reden dat we nu deze reis met de auto gaan maken is tweeledig. Ten eerste is het een buitengewoon mooie reis, door en langs veel Europese landen. Ten tweede was het voor ons qua prijs erg aantrekkelijk om een aantal spullen zoals witgoed in Nederland te kopen. Griekenland is toch erg duur. Al met al kwam de totale verhuizing op 1/3 van de prijs t.o.v. het laten verschepen door een verhuisbedrijf. Met als extra voordeel: heel selectief zijn in wat we nu meenemen.
Bij aankomst op Kythira is ons huis in Frilingianika nog niet klaar. Als overbrugging hebben we een huis gehuurd en gaan we onze meegenomen spullen ergens opslaan en deels al in gebruik nemen. We denken en hopen ter plekke meer invloed te hebben op de verbouw van Frilingianika. Aan de andere kant willen we verder met ons project: de vakantieappartementen. Dat zoveel wil zeggen: eerst grond kopen (of een oud pand), dan naar een architect en vervolgens vergunningen aanvragen voor de (ver)bouw. In onze dagboeken van 2007 heb je kunnen lezen dat we al met verschillende stukken grond en oude huizen bezig zijn geweest. We verwachten het eerste kwartaal 2008 hier een beslissing over te kunnen nemen. Maar zoals betrouwbare (denken wij) Grieken tegen ons zeggen: "don`t rush".

We concentreren ons eerst maar op de reis per auto naar Kythira.
Hieronder is een kaartje zoals we gaan rijden en zelfs twee keer met de boot.



Zaterdagochtend is de start in Groningen. We rijden via Duitsland door Zwitserland naar Italie. Hier hebben we 3 dagen voor uitgetrokken want maandagavond 17.00 uur vertrekt de boot. In Venetie stappen we op, naar horen zeggen (Albert), een luxe boot. Deze vaart via het beroemde Canal Grande Venetië uit en zakt dan langs de kust van Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Servië en Albanië af naar Patras in Griekenland. Deze tocht neemt anderhalve dag in beslag maar de slaaphut met douche en toilet is gereserveerd. Op de boot zit onder andere een casino, een zwembad, een fitnessruimte en diverse eetgelegenheden.
Vanuit Patras rijden we dwars over de Peleponnesos naar Gythion. Aldaar nemen we de veerboot naar Kythira wat nog ca. drie uur varen zal zijn. Woensdagmiddag verwachten we fris en fruitig van de boot te kunnen.
Na een korte week op Kythira gaat de reis weer terug, nu dus met een lege bus. Half februari zijn we nog een week in Nederland om het huis spik en span te maken en dan eindelijk.....een enkeltje Griekenland met onze kat Tipsie.
Foto`s van deze, voor ons toch wel spannende en bijzondere, reis vind je onder Autoreis naar Kythira 2008.

Albert & Anita


FEBRUARI 2008

Na 2 dagen de Peugeot Boxer uitpakken, spullen verdelen en een deel weer inpakken(voor de opslag) vonden we onze draai al heel gauw.

Onze opslagruimte

Wat wil je ook met iedere avond een houtkachel aan die het huisje verwarmt, voor je het in de gaten hebt is het 25 graden, en `s morgens wakker worden met de zon en buiten ontbijten. Het is erg aangenaam weer en de grieken zelf zijn veel bij de weg en flink aan het werk tenminste er is veel bedrijvigheid op het eiland.

Ons tijdelijke verblijf in Manitochori

Douchen met koud water? zelfs daar draaien wij onze hand niet meer voor om. Als je `s morgens vroeg nog erg slaperig in je blootje met je voeten op koude tegels staat en uit de kraan stroomt alleen koud water, wat doe je dan? Niet douchen of koud douchen? Niet douchen is geen optie dus hup onder de koude kraan. Dit hebben we 3 dagen achter elkaar vol gehouden maar uiteindelijk kwam de loodgieter die wat op het dak heeft zitten frutselen maar ook het systeem nog even heeft uitgelegd, wel zo handig, want volgens mij was de uitleg het meest cruciale onderdeel.

Onze crosstrainer meegenomen vanuit Nederland

Op 11 februari zullen we de Peugeot Boxer weer inleveren in Nederland. We hebben nog een paar dagen om een aantal zaken, proberen, te regelen.
We gaan achter een auto aan. Nu kunnen we pas een auto kopen als we een verblijfsvergunning hebben dus het eerst kijken. Nu willen we aan een auto niet te veel geld besteden dus het zal geen nieuwe worden. Een tweedehands met 4 wheel-drive en ruime zitplaatsen achterin.
We hebben er eentje op het oog. Gaan we onderhandelen blijkt deze Griek zo`n beetje tegen het plafond te springen. Onderhandelen?? Nee hoor dat doen we niet….
Dan maar op pad voor de verblijfsvergunning. Op naar de politie waar dit geregeld wordt.
Met al onze papieren en 5 pasfoto`s per persoon. Al met al is het een heel gedoe. Op dag 1 blijkt onze hele pakket papieren toch niet compleet. Op dag 2 zitten we, dat nog wel, dubbelgevouwen in een rokerige kantoortje. Petros, onze agent, heeft al een paar keer al onze papieren van links naar rechts op zijn bureau geschoven is toen gaan bellen. Opeens kregen we de papieren weer terug met de mededeling dat een verblijfsvergunning.niet nodig is. Op onze protesten nog eens gebeld en toen is hij weer aan de slag gegaan. Na een paar uur is de aanvraag volledig. Over 20 dagen mogen we bellen. We zijn bijna het dorp uit of daar belt Petros hij heeft iets niet goed gedaan. Wij weer terug maar gelukkig binnen no-time kunnen we op weg naar onze lunch-afspraak.
De lunch bestaat uit verse vis, Red Snapper, ingekocht door onze makelaar die deze heeft laten bezorgen in een taverne in Livadi alwaar men de vis heeft klaargemaakt. Samen met een griekse salades, saganaki, veel citroen, zelfgemaakte patates en veel fris rode wijn is het echt genieten.

Onze eerste olijfpluk

We hebben ook nog 2 dagen besteed aan het plukken van olijven. De bomen staan bij ons gehuurde huisje en de vruchtjes hangen er nog steeds aan. Van de eigenaar mogen we ze plukken. Nou zo`n ervaring laten we niet gaan. Na 2 dagen hebben we 30 kilo. Omdat onze terugreis voor de deur staat gaan we op zoek naar een olijfpers(fabriek).
Willen ze ons eigenlijk wel hebben met 1 zakje. Als we aan de beheerder van de olijfpers, een niet engels sprekende Griek, hebben duidelijk gemaakt wat we willen worden we de andere dag om 11.00 ontboden in de fabriek. Alles gepaard gaande onder veel gelach want wat wil als er twee van blondjes/buitenlanders 30 kilo olijven aanbieden….De volgende dag gaan wij met onze big-shopper naar de persfabriek. Bij binnenkomst begint iedereen al breed te glimlachen. Er wordt naar ons gewuifd om mee te gaan kijken naar het complete persen. Op dat moment is er net een olijfboer wel 300 zakken met olijven aan het legen en daar staan wij dan met 1 knullig zakje. Maar een compliment krijgen we wel want er zit geen blaadje of stokje meer tussen. Onze zak wordt geleegd bij de reeds draaiende pers en het eindproduct, de olijfolie, zit binnen 5 minuten in 3 anderhalve liter flessen. De beloning van 2 dagen plukken. `Onze` olijven zijn natuurlijk gewoon meegeperst met die van de al aanwezige olijven van de boer.

Onze eigen olijfolie, wauw wat smaakt dat heerlijk

We zijn nog bij ons huisje in Frilingianika geweest binnen en buiten we hebben er rond gewandeld. De enige verandering die wij hebben waargenomen is de enorme bult stenen voor de deur. Helaas is het wachten nog op de bouwvergunning. Dat duurt weer een paar weken langer want er wordt gestaakt in Griekenland.
De aannnemer wil niet aan de slag want de politie controleert streng en als hij aan het bouwen gaat zonder vergunning krijgt hij een boete. Geduld is een schone zaak dus wij wachten en gaan gewoon gezellig met hem en zijn vrouw uit eten.

De landelijke kant van Frilingianika

Voor ons grotere project verwachten wij de komende maanden een beslissing te hebben genomen voor de locatie. Hierover binnenkort meer.
De dagen vliegen voorbij en het wordt tijd voor de terugreis. Donderdag om 13.00 uur vertrekken we van Kythira. Zaterdagavond om 23.00 uur zijn we in Groningen. De reis verliep geweldig goed en was op z`n minst net zo indrukwekkend als de heenreis. Van enige vermoeidheid is ook geen sprake.
We hebben we nog een mega drukken week voor de boeg. De tijd van komen en gaan is nu echt voorbij. Dinsdag 19 februari is het echte enkeltje Nederland-Griekenland met onze kat Tipsie.

Albert&Anita

Februari 2008

29 februari, al weer 10 dagen terug
Wanneer ontwaken we uit deze heerlijke droom? Van veel zon, zee en blauwe luchten? Of zal de wekker echt zo afgaan en is het 6.30 uur in de ochtend? Of staan we, al dagdromend, toch ergens in de file in regenachtig Nederland, vol stress omdat we te laat dreigen te komen voor onze volgende afspraak? Nee, het is geen droom. We zitten echt op Kythira en inmiddels hebben we onze draai gevonden inclusief een nieuw dagritme. Opstaan wanneer we wakker worden, meestal tussen 8 en 9 uur, buiten ontbijten, Grieks studeren, ons kleine(zo fijn) huishoudinkje bijwerken. Veel wandelen in de natuur op zoek naar mooie routes voor de benenwagen of de fiets. We zijn flink wat foto`s aan het maken voor onze site. De natuur ontluikt op dit moment in hoog tempo. Velden vol gekleurde anemomen, gele paardebloemen en witte kamille tussen de groengrijze olijfbomen. De brem met al zijn gele bloemen is in grote getale aanwezig en niet te vergeten de vele witte bloesembomen(oa amandel). Het kan flink waaien waardoor er altijd een zekere frisheid in de lucht hangt. Voor ons Nederlanders voelt het gewoon aan als heerlijk zomerweer. We hebben zelfs een uurtje op het strand gelegen. Het zwemmen hebben we nog achterwege gelaten. Onze dikke teen heeft even aan het water gevoeld maar dat was nog wel heel erg koud, wat een helden toch! Detail: de Grieken hier gaan nog winters gekleed met dikke jas aan en een sjaal om. Voor de rest is het een hoop wachten. On onze verblijfsvergunning, want dan kunnen we een auto kopen. Op onze autoverkoper met nieuws over een geschikte auto. Op de bouwvergunning. De staking loot tot 1 maart, je zou zeggen dat....De verbouwing van ons huisje loopt hierdoor wel heel veel vertraging op. Tenslotte zoeken we natuurlijk naar het mooiste plekje op het eiland om onze plannen te verwezenlijken. Er zijn 2 locaties die wat ons betreft hiervoor in aaanmerking komen en we gaan hier heel snel over in onderhandeling. We zijn nogal principieel(allebei). Als er eenvraagprijs is vinden we dat de verkopers er iets vanaf moeten halen. Helaas gaat het hier nog wel eens andersom: na een bieding gaat de prijs meestal omhoog??? en dat past ons totaal niet.

Albert&Anita


MAART 2008

Maart roert zijn staart!
Dat geldt voor het weer maar ook voor alle nieuwe ervaringen die wij op doen. Eerst het weer maar even. De eerste 3 weken van maart waren erg aangenaam met `s nachts een regenbui en overdag veel strakblauwe luchten afgewisseld met om de 2 a 3 dagen een bewolkte dag en stevige winden.

Ruige zee

Onze koppie`s en handen zijn inmiddels aardig bruin gekleurd en geeft ons nog eens een extra toeristische look. Echt Ollandia op vakantie. Na de 20e is het weer even wat koeler en met hele dagen regen, en dan is alles hier ook erg nat. We hebben niet eens een paraplu meegenomen uit ons vaderland! Door de vele regen zijn de bergbeken helemaal vol en zijn hier en daar mini-watervallen ontstaan. Je hoort het water door de dalen stromen.



De zon schijnt en al het regenwater zoekt zijn weg


Verder zijn onze dagen van redelijk rustig waarop we het eiland en omgevingen verkennen voor leuke hot spots tot aan erg intensieve.
De intensieve dagen zitten vol met onverwachte gebeurtenissen en afspraken. We ontmoeten veel nieuwe mensen, bekijken mooie huizen, vervallen huizen, stukken grond, krijgen spontaan nieuwe ideeen dus `gewoon werk`.



Mooi zandstrand




Hij/zij wil ook een beetje aandacht!

We zijn hier om iets op te bouwen maar veel gaat net net even anders. De taal(engels en grieks), de regels, procedures, gewoontes en de werktijden bijvoorbeeld. We proberen ons ritme aan te passen maar dit gaat niet zo maar. De Grieken vertonen
`s ochtends vroeg en `s avonds de grootste activiteit terwijl wij juist vroeg in de middag tot begin van de avond de meeste energie hebben. We nemen soms even een time-out, oftewel een siesta midden op de dag. Een middagdut van 3 tot 6 is ons niet vreemd. We spreken regelmatig diverse makelaars inclusief het bezichtigen van stukken grond met of zonder halve bebouwingen. De bodem is hier alles behalve vlak en is vaak bedekt met prikkende bosjes. Dat zijn veel klauterpartijen en onze onderbenen zijn een en al kras. Alsof onze kat Tipsie pogingen heeft gedaan om via onze benen omhoog te klimmen. Inmiddels hebben wij 2 ingenieurs aangehaakt. Er is een boekwerk vol regels over appartementen maar omdat het uiteindelijk toch een kwestie van vertrouwen is zijn we op zoek naar diegene waar de echte klik mee is.



Griekse wegwijzers


Dan al die stakingen. Zit je net achter het internet,in de winkel, en bam! valt alle stroom uit. Dat duurt meestal 2 uur. Geen probleem zou je zeggen maar de openingstijden houden hier geen rekening mee. Als de elektriciteit uitvalt om 11.00 uur dan floept deze weer aan om ca. 13.00 uur maar om 13.30 uur gaan de winkels dicht. En die blijven echt niet langer open. Om 17.30 gaan ze weer open maar het komt regelmatig voor dat de internetplekken bezet zijn omdat de Griekse jeugd dan net vrij is. Conclusie: als je zeker wilt zijn van je plekje moeten we om 9.30 uur in de internetwinkel zijn.
Zo zaten wij op een zaterdagochtend, op tijd vanwege de stakingen, in de internetwinkel. Openen onze mail en zien in onze inbox het digitale magazine van Zwitserleven: Het Gevoel. Tot onze grote schrik en vermaak is ons filmpje geplaatst. We hebben eerst heel hard om ons zelf gelachen. Het zou in eerste instantie een test-filmpje zijn. Het doorsturen per pc was nogal wat mb en wij waren steeds in de veronderstelling dat deze niet aangekomen was, wel dus. Nog gekker het is ongecensureerd geplaatst. We gaan flink oefenen voor het volgende filmpje!
Verder met de stakingen. Staan we net te koken, alles electrisch, valt de stroom uit. Sommige Grieken, tavernes en winkels maken gebruik van generatoren,maar dit is een handjevol. het begint ons behoorlijk te vervelen maar de Grieken? Schouderophalend gaan ze door met iets andres. heel verstandig hoor maar wij zitten nog helemaal in het Nederlandse snelle leven van hup hup hup, even staken en dan weer verder. Want er zijn hele belangrijke afspraken, vinden wij. Onze bouwvergunning komt op z`n vroegst begin april en dan moet er nog gebouwd worden. Maar het kan ook zijn dat de staking met een maand wordt verlengd. Inmiddels hebben wij gehoord dat ons huurhuis vanaf 12 juni verhuurd is aan vakantiegangers. Ons huis moet dan gewoon klaar zijn, punt. Onze aannemer kan snel zegt hij. Hij zorgt in ieder geval voor een telefoonaansluiting(en ADSL) zodat we in ons eigen huis kunnen internetten. De aanvraag het het Griekse telefoonbedrijf OTE duurt ca. 2 weken, tenminste als ze niet staken.



Heel toevallig dat rode shirt

In ieder geval mogen we blijven op Kythira, we zijn volgens de Grieken nu echte Cerigoten. Cerigo is de Venetiaanse naam voor Kyhtira.Onze verblijfsvergunning is op 13 maart afgegeven door een erg enthousiaste politieman. Staan we midden op straat te praten, net zoals echte Grieken doen. Stopt daar ineens een politieauto, met stoere agent inclusief grote zwarte zonnebril, voor je neus en wij maar denken: wegmisbruik of een alcoholcontrole misschien? Blijkt het Petros `onze` politieman voor de verblijfsvergunning te zijn. Of we over een uur op het politiebureau kunnen zijn want de vergunning is klaar. Zijn we op het bureau blijkt er toch nog een probleem te zijn. Hij kan geen kopie maken...de stroom was net uitgevallen, is dat alles? Grieks kenmerk: als ze beginnen met `there is a (big) problem` valt het meestal reuze mee. Uiteindelijk zijn we de deur uitgelopen, nog net niet uitgezwaaid, met een glimlach van Petros van oor tot oor en een stevige handdruk. Omdat we de verblijfsvergunning hebben kunnen we nu een auto kopen. De auto, een 4WD die ons was aangeboden, blijkt ineens niet meer te koop te zijn, de beste man heeft zich toch bedacht. Zo gaat dat hier `a different country` zeggen de Grieken dan. Wij hebben ons ook bedacht. Waren we eerst op zoek naar een paar jaar oude 4WD gaan we nu op zoek naar een klein autootje. Daar kom je hier overal mee merken we na een maand rondrijden in een Atos. Zo besloten maken wij een afspraak bij onze autoverhuurder cq- verkoper, tractorhandelaar, waterfietsverhuurder, big farmer + nog wat jobs. Voordat we een auto zien staan we buiten met flessen olijfolie, witte wijn, witte kool, tassen sinaasappelen, potten olijven en hebben wij bij zijn 91- jarige moeder een tsipourou(lokale versie van de ouz gedronken. Daarna komt de auto....Bij zijn moeder kijken we onze ogen uit in haar huis(tevens wijn/olie lokaal voor eigen gebruik) en naar haar. De kleine keukentafel staat vol eten, half opgegeten, in open verpakkingen of in schaaltjes. Bij het openen van de koelkastdeur rolt er wat etenswaar uit, dit wordt niet opgemerkt door haar maar wel door ons. Bij het drankje eten we maar iets wat verpakt is, wel oud blijkt bij consumptie. Bij het vele handen schudden schrikt ze ontzettend van mijn(anita) koude handen(zoals velen weten blijven die pas warm bij een graad of 25). Het is zo`n aandoenlijk en eenzaam omaatje, haar man is een half jaar geleden overleden waar ze 70 jaar mee samen was, ze brandt elke dag een kaarsje voor hem. We durven bijna niet weg te gaan. Ze gaat een keertje voor ons koken! Zo gaat dat hier voor je het weet heb je een nieuwe vriend of vriendin of een jiajia(oma). Al is het een eerste kennismaking op bijvoorbeeld het vliegveld je gaat meteen door het leven als `my best friend`. We maken dus heel veel `new friends`!



De Mimosa in volle bloei


Ook met Nederlanders. Neem bijvoorbeeld de firma Bartels. Al jarenlang enthousiast Griekenlandgangers en de laatste jaren is de liefde voor Kythira op min. hetzelfde niveau als de onze. Het enige verschil is dat zij (nog) niet de stap hebben genomen om hier te gaan wonen. Wel jammer want wat hebben wij van ze genoten. Het enthousiasme, gedrevenheid, onvermoeibaarheid om respectievelijk onze verhalen te horen, mee te denken en alles willen zien wat wij een erg interessante optie vinden voor een prachtige vakantieplek. Dit alles onder het genot van veel wijn, ouze en zalige Griekse maaltijden overgoten met heel veel zon. Voor zichzelf hadden ze ook al een werkplek bedacht. Dit ging van de beddenopmaak, het vervoeren van gasten van Athene naar Kythira of het opstarten van een `mileustraat`(heel goed voor Kythira). Of stellen met relatieproblemen begeleiden op Kythira. Waar kun je dit beter doen dan op de geboorteplaats van Afrodite zou je zeggen. Inmiddels zijn ze weer vertrokken maar gelukkig komt de firma Bartels in juni weer terug, we kijken er naar uit.



Plantjes groeien door het asfalt!

Inmiddels is het tijd om mijn ouders(Anita) van het vliegveld te halen. Dinsdag 18 maart zijn ze er voor 3 weken. Op woensdag horen we heel slecht nieuws waardoor er keuzes gemaakt moeten worden om op z`n minst hun vakantie te onderbreken. Een optie was om 1 week naar Nederland terug te gaan en dan terug te komen. Uiteindelijk hebben ze besloten om later(dit jaar?) nog eens terug te gaan naar Kythira(en ons).



Samen in Frilingianika met tegenwind....

Ze zijn er nu met mijn 40e verjaardag, echt super, en ze hebben met eigen ogen kunnen zien hoe en waar wij wonen. Dat was toch even het belangrijkste. We hebben ze veel laten zien en de korte tijd samen was geweldig. In Nederland kunnen ze nu verhalen over het eiland en hun eerte kennismaking met Griekenland. Het land waar je bij het eten een kilo wijn besteld(een liter) en het Grieks toch wel heel moeilijk is om te leren(he pap). Een begroeting: `jassas` ziet er nu wel in bij ze.



Mijn 1e 40e dag, vind ik dit leuk?

Omdat we nu onverwachts met z`n tweeen zijn, ook Albert z`n ouders hebben hun reis begin april geannuleerd, hebben wij nu weer tijd om ons `werk` op te pakken.We storten ons vol overgave op het snoeien van olijfbomen, onze studie Grieks, het kopen van een auto(het aanbod is minimaal op Kythira), onze eigen internet-aansluiting maar bovenal: plannen maken voor onze gekochte lap grond. Het is zover: we hebben een prachtige lap grond gekocht. Zonder enig bouwsel wat oud en/of vervallen is. We gaan ons hier helemaal uitleven, qua bouwen dan, samen met de aannemer/architect. Maar eerst het belangrijkste: onze advocate die alle papieren gaat checken. Als deze akkoord zijn `mogen` wij betalen en dan laten we ook weten wat onze plannen verder zijn en ook waar!

Albert&Anita




Een zee om in te duiken, zo verleidelijk


APRIL 2008

Het is eind april en het Grieks Orthodoxe Paasfeest wordt uitbundig gevierd. Het is een erg belangrijk feest waarbij de hele familie bij elkaar komt. De tijd van vasten is voorbij. Het lam aan het spit is een traditie op 1e paasdag. Ook wij zijn uitgenodigd voor een heus Grieks Paasmaal op zondag, 1e paasdag. Het lam gaat dan 's morgens om 7.00 uur aan het spit en zal in de loop van de middag gaar, sappig en goed eetbaar zijn. Vol verwachting klopt ons hartje. Naar het lam maar vooral naar de totale familie-bijeenkomst. Een gezonde nieuwsgierigheid zullen we maar zeggen. Laat ons eerste Griekse Paasfeest nu letterlijk in het water vallen?! Op Goede Vrijdag is het nog prachtig weer en zien we hele familie`s samen lunchen, boodschappen halen en kennissen en familieleden van buiten Kythira worden hartelijk verwelkomd. De boten en de vliegtuigen zijn de gehele week volgeboekt. Het is ook stuk drukker geworden op het eiland. Taverne's, cafe's en toeristische winkeltjes zijn voor het eerst weer open dit jaar. Iedereen oogt ontspannen en geniet van de paasvakantie, familie en lekker eten. Wij gaan 's avonds naar de processie in Chora. Een heel spektakel waarbij de pape tijdens een fakkeltocht alle huizen en hun bewoners zegent.

Fakkeltocht door de straten van Chora

Veel te zien tijdens de optocht. Deuren van huizen staan open en zo heb je zicht op tafels met iconen en kaarsen.

De tocht gaat langs het kasteel

Dat was vrijdag. Zaterdag regen, de hele dag. Zondag regen, de hele dag. Het lam aan het spit gaat wel door maar we zullen het gezamenlijk met de familie nuttigen in een restaurant dat ook weer van een familielid is. Om 11.30 uur zondagochtend rijden we in de regen riching de kust. Er zijn al wat familieleden en kennissen gearriveerd. We maken kennis met heel veel mensen van Kythira zelf maar ook van buitenaf. Zo zal het de hele dag doorgaan. Tegen de middag wanneer we beginnen met de lunch met veel wijn, heerlijke mezzedes(griekse tapas) van gegrilde paprika's, aubergine's, pita's en salades volgt daarna het lam maar niet aan het spit. Het spit denken we er dan maar bij. Diverse schalen met vlees waaronder souvlaki's maar ook lever en pastitio en nog meer wijn komen op tafel. Lege schalen, borden en flessen verdwijnen ongemerkt. Het is ontzettend gezellig. De groep mensen van 20 bij aanvang is inmiddels uigedijd naar wel 40-50. Tafels worden bijgeschoven en nog meer eten wordt op tafel gezet. Niet onbelangrijk om te vermelden is dat al het eten is bereid door de familie's zelf en meegenomen van huis evenzo de wijn en andere drankjes. Het is echt een gezamenlijke happening. Zo eet men ook. Als ik op zoek ben naar een stukje lam gaat mijn buurvrouw, een griekse jiajia (oma), wel even op zoek voor mij. Vork en mes worden uit mijn handen gegrist. Het vlees wordt een paar keer omgekeerd en een mals stuk beland op mijn bord. Haar kleinzoon doet het weer anders. Hij pakt een stuk lam met z'n handen en scheurt er gewoon een stuk van af. Na afloop genieten we van gliko's, zoet ingemaakt fruit, en zelfgemaakte noten-cake doordrenkt in zoete siroop, zalig. Van alles is er op zo'n dag veel te veel maar het is Pasen zeggen al onze nieuwe Griekse vrienden dan. En we eten en drinken rustig door. Twee zonen zijn ondertussen muziek aan het maken en zingen een aantal bekende Griekse nummers. Inmiddels is het 21.00 uur in de avond en tijd om op te stappen. We zijn nog niet thuis of een enthousiaste Griek belt of we zin hebben om nog wat te drinken (nog meer?) in Chora. No Problem! Een uur later zitten we in het cafe achter het zoveelste drankje en vertellen we elkaar over onze levens in Nederland (wij) en Thessaloniki (zij).

Chora 1e paasnacht cq 2e paasdag heel vroeg.

Op 2e paasdag is het allemaal een stuk rustiger en vertrekken er al weer mensen van het eiland. De zon begint nu wel weer door te breken en daar geniet iedereen zichtbaar van, wij ook.



Begin april hebben we een auto gekocht. Een witte Opel Agila(wie had dat gedacht?). De auto staat nog niet op onze naam.De overschrijvingt zal in Athene moeten gebeuren zoals zoveel dingen op het eiland. Maar laat dit maar over aan onze autoverkoper. Binnen een week is het geregeld en als we op een zaterdagochtend om 11.00 uur bij hem op de stoep staan horen we dat de auto op dat moment niet verzekerd is. Voor ons Nederlanders ondenkbaar. Gelukkig is het voor 12.00 uur geregeld met onze Griekse verzekeringsadviseuse en hebben we weer iets afgerond.
Ondertussen vermaken wij ons nog steeds met het snoeien van de olijfbomen en daarna het verbranden van het snoeiafval, tot Albert zijn grote vreugde(lekker-fikkie-stoken). Eigenlijk weten we niet precies wat er wel en niet af kan. Als de eigenaar ten tonele verschijnt blijkt dat er veel meer af kan maar dan is naar ons idee de boom wel heel erg kaal. De mini-olijven zitten er ook al weer aan dus we blijven voorzichtig. Het is best zwaar werk al dat zagen, snoeien en in en uit bomen klauteren maar het geeft wel voldoening.

Ha fijn, een fikkie stoken

Omdat we weer met z`n tweeen zijn hebben we tijd om veel van de omgeving te bekijken. Al wandelend gaat dat op z`n best. Niet even een uurtje maar uren, nooit geweten dat dat zo leuk kon zijn. We ontdekken ontzettend veel wandelpaden die steeds weer leiden naar verscholen huizen, ruines of kerkjes.

Lekker wandelen in de natuur

Onder begeleiding van veel gezoem van insekten en gefluit van vogels is het optimaal genieten van de natuur. Daarbij al die wilde bloemen, schitterend. Bij het soms pittige klauterwerk loop je al aardig met je neus op straat-niveau en ontdekken we elke keer weer nieuwe bloemen. We maken er een sport van wie van ons als eerste weer een bijzondere bloem(pje) ontdekt. De wilde orchideen zijn favoriet. Bloemen die er uitzien als mini-aapjes compleet met armen, benen, staartje en een gezichtje met de naam Monky-Leaved Orchid. Maar ook de `gewone` Love-in-the-mist or Devil-in-the-bush. Het bloemen spotten hebben we tot een nieuwe hobby verheven.

De Monky Orchid met armen, benen, staart en gezicht

We zijn zelfs nog een paar dagen naar de Peloponessos geweest; De Mani. Erg bijzonder. Een reisverslag van ons vind je onder Rondje Mani.

Salamanders zijn er in overvloed

en veel zeezicht

Het goede nieuws is dat de stakingen voorbij zijn! Geen idee of al deze stakingen nu echt hebben bijgedragen aan de verbetering van het Griekse pensioenstelsel maar we zijn er heel blij mee. De electriciteit werkt weer en de afdeling bouwvergunningen is weer aan het werk. Waar Blijft Die Vergunning? Half april horen we dat er met spoed een handtekening door ons gezet moet worden. Waarvoor? De bouwvergunning die, als het goed is vorig jaar december was ingediend, heeft men alleen aangevraagd voor het pleisterwerk aan de buitenzijde. Om de kosten van de vergunning zo laag mogelijk te houden hebben ze in de aanvraag gemeld dat er al wel een dak op het pand zit. De bijgeleverde foto vertoont echter duidelijk een ruimte zonder dak! Foute boel dus. Kan de hele aanvraag weer opnieuw. Erg suf van onze aannemer. Een week later weer telefoon: we moeten nog een papier tekenen. Wat nu weer. Een verklaring van ons allebei dat ons huis geen bosgrond is. Onvoorstelbaar als je weet dat op de totale grondoppervlakte het huis staat en er dus geen tuin bij zit. We sjeesen het hele eiland over om de papieren op te halen, in te vullen, te tekenen door ons maar ook door de burgemeester. Binnen 2 uur hebben we alle papieren + tig stempels weer terug bij de aannemer.

Neo-Klassiek pand in Potamos

Waar we nog het meeste sneu van zijn (Anita vooral) is dat onze eigen internet-verbinding nog niet tot stand is gekomen. Er is inmiddels een telefoonaansluiting, dat wel. De aanvraag voor een telefoon met ADSL verbinding is op 20 maart ingevuld. Dit op advies van de mevrouw van het telefoonbedrijf OTE(de Griekse KPN). Half april tekenen we voor akkoord bij de technische man van de OTE. Op onze vraag waar het kastje voor de ADSL is, kijkt hij heel verbaasd. ADSL in Frilingianika? Big problem! Na wat heen en weer gesoebat tussen hem, de OTE mevrouw en ons gaat hij het overleggen. De andere dag worden we gebeld: de regels zijn veranderd en dat wil zeggen; geen ADSL. Nou ja. Wij weer naar de OTE. Daar aangekomen willen we weten welke regels zijn veranderd. Ze zijn bang voor klachten. We gaan namelijk betalen voor een snelheid van 1 MB maar dit kan niet altijd geleverd worden, het systeem is wat instabiel en daardoor trager. Wij geven aan dat als we geen ADSL hebben zeker gaan klagen. Toevallig is er een technische man aanwezig en deze wordt er bijgehaald. Na wat heen en weer gezeur wil hij voor ons een uitzondering maken. Zodra hij de order heeft ontvangen gaat hij dit gereed maken. Maandag as. nog voor de Pasen. Dinsdag hebben we nog niets gehoord dus wij weer naar de OTE. De order is nog niet naar `boven` verzonden maar morgen of misschien overmorgen gaat dit gebeuren. En toen was het Pasen en na de Paasdagen dinsdag en woensdag nog steeds geen bericht. De hoogste tijd om de OTE weer eens met een bezoekje te vereren....

Anita

Tipsie heeft een nieuwe vriend of vijand?

MEI 2008

Dertig april: Koninginnedag in Nederland! Voor ons een familiedag in Griekenland. Jacco, Simone, Vera, Lotte en Niek zijn gearriveerd, wat een feest. Om 11 uur 's ochtends komen ze aan met de boot. Aan de koningin, sorry, hebben wij in het geheel niet meer gedacht.

Daar staan ze dan, zo dichtbij, maar nog op de boot

Het gesprek van de dag is de-tas-van-Vera. Deze ligt nog ergens op het vliegveld van Athene. Men is zo attent om de tas, per koerier, van Athene naar het hotel in Neapolis te brengen alwaar ze op de boot naar Kythira zullen stappen. Helaas horen wij dit dagen later....toen de tas aankwam in Neapoli zat iedereen al op de boot. Uiteindelijk is Jacco in alle vroegte de volgende ochtend op de boot gestapt om Vera haar tas op te halen. Ze kan toch niet de hele week in Lotte d'r kleren lopen(?!). Om 11 uur diezelfde ochtend zit Jacco in Agia Pelagia, Kythira, al weer achter de koffie en zwemt Vera in haar eigen bikini. Tussen hun bagage zat ook nog een extra tas: voor ons. Tijdschriften, post, stofzuigerzakken, poedermelk, chocolade, etc en heel veel drop. Voor Albert. We hebben hem 2 dagen niet gehoord en de drop niet meer gezien. De week was voorzien van alleen maar veel blauwe lucht, veel wind en een graad of 20. Op een middag zijn we in zee gaan zwemmen maar het water was nog erg koud. Toch is het iedereen gelukt “er door te gaan”, op twee na dan. Jacco stond al voor de helft in het water en Simone heeft met een teen het water aan geraakt, wat een WATJES! De vers gegrilde vis, van ons favoriete restaurant Skandia, smaakt na zo'n zwempartij, of niet voor sommigen..., buitengewoon lekker.

Favoriete bezigheid: stenen gooien

Met voet en zand in de schoen: het resultaat

Elke dag doen we een poging om ze “iets” van het eiland te laten zien waarbij een ieder zo z'n eigen voorkeuren en beleving heeft. Niek vindt vooral de vissen in het water en zijn voetbal het allerleukste, Vera kan geen dag zonder verse jus d'orange en Lotte is gek op pizza's (maar haar ogen zijn vaak wel groter dan haar maag). Simone haar favoriet: teenslippers. Dus veel en lang wandelen is er niet bij. Albert heeft, zoals gemeld, zijn drop en Jacco en ik? Bloemen. Elke gepasseerde bloem of grasspriet wordt besproken.

Sempreviva: de bloem van Kythira

Het mooiste klooster van Kythira

Bij iedereen zijn de watervallen favoriet. Vera, Lotte en Niek hebben zelfs een duik genomen en een tijdje rond gezwommen, brrrr dat verse bronwater is pas koud.
De Grieken zijn inmiddels diep onder de indruk van Niek. Niet alleen van zijn kappen en draaien met de bal, net als 'de Kromme' in zijn goede jaren, maar zeker ook van zijn blauwe ogen en blonde haren. Menig vrouwenhart, jong en oud, is sneller gaan kloppen. In Griekenland gaat het uiten van enthousiasme gepaard met het meegeven van cadeautjes en vooral eten. De grote zak koekjes van Maria (60+) in Logothetianika (probeer dat maar in 1 keer goed uit te spreken) was de volgende dag al leeg. En dan was er nog de kleine Mirto(3). Haar cola, broodje maar ook kusjes waren allemaal voor Niek bestemd. Hij onderging deze warmbloedige zuidelijke aandacht met de bekende Hollandse nuchterheid.

"Ik vind jou zo lief, jij mag mijn cola"

Grieks eten met z`n allen

Een paar dagen voor Jacco en Simone waren Jurrien en Martha uit Groningen al gearriveerd op Kythira. Beide enthousiast gekleed in korte broek en t-shirt. Misschien een beetje te enthousiast bij 18-19 graden. Maar het grote voordeel van Kythira is het hoge aantal zonuren. Dan is het al snel lekker, ook bij lagere temperaturen. Om ze toch nog wat meer op te warmen gaan we samen naar Avlemonas. Dit is de subtropische kant van het eiland en hier is het gemiddeld zo'n 5 graden warmer. In het zonnetje met wijn en mezes (hapjes) komen ze snel weer bij. Op de weg terug: Autopech. Onze Opel Agila komt met 4 personen de (zeer steile) berg niet op. Gelukkig hebben we de keuze uit 4 routes. We pakken de minst steile en komen uiteindelijk toch veilig thuis. De volgende dag met de auto naar de garage. Deze beschikt over een zeer geavanceerd computersysteem waarmee je alle problemen kunt detecteren. De auto wordt doorgemeten en volgens hun is er niets aan de hand. De volgende dag hebben we echter weer het zelfde probleem. Dan besluiten ze toch maar eens op de ouderwetse manier onder de kap te kijken en ja hoor de bougies zijn kapot. Binnen no-time is het verholpen. Onze autoverkoper, die zich wel een beetje knullig voelde, heeft de reparatie betaald. Volgens hem zat het probleem eigenlijk in de slechte benzine. De benzine van de Shell in Livadi is de beste. De eigenaar aldaar is dan ook familie van hem...... Ondertussen ontdekken we nog meer probleempjes aan de auto. De achterklep sluit niet goed en de ruitensproeier sproeit er lekker op los maar dan wel aan de binnenkant van het raam. Maar niet getreurd, Panayotis, de verkoper, is een man van zijn woord en regelt het wel.
Met het uitzwaaien van Jacco en Simone, die met de boot vertrekken, en het vertrek van Jurrien en Martha met het vliegtuig, is ook de zon verdwenen!

Daar gaan ze al weer

Steeds verder weg

Jacco en Simone komen binnenkort zelf met een reisverslag. Uiteraard plaatsen wij deze op ons weblog.
De hoogste tijd om naar de OTE te gaan en te vragen hoe dit nu zit met onze ADSL aansluiting. Het is namelijk angstvallig stil. Aldaar aangekomen deelt de aardige OTE mevrouw ons mee dat de aansluiting klaar is. Wij blij maar we juichen niet te vroeg. Dat doen we pas als we met onze lap-top ook echt het Net op kunnen. Diezelfde avond zitten we met Damien, een buurman en elektricien, in ons huisje in Frilingianika en doen we verwoede pogingen verbinding te krijgen. Resultaat: geen verbinding. Teleurgesteld bellen wij de OTE maar weer eens. Een service-monteur zal contact met ons opnemen. Na een paar dagen radiostilte, nog eens een weekend er tussen, gaat op maandagochtend om 7.30 uur de telefoon. Albert krijgt eerst een preek over de slechte verbindingen, dat hij vanaf het begin ons al gewaarschuwd had dat het niet goed zou werken, dat wij onze zin doorgedramd hadden, dat hij persoonlijk niets tegen ons had en ga maar door. Komen wil hij wel. Die ochtend heeft de service-monteur het probleem binnen 10 minuten opgelost. De telefoonlijn zelf was niet helemaal goed en de kabel van de telefoon naar het modem was te lang. Hele andere oorzaken dan die hij in eerste instantie benoemde. Het werkt nu, begin juni, nog steeds perfect en sneller dan wij in Nederland gewend waren.
In Griekenland duurt het 2x zo lang voordat je iets geregeld hebt maar de vreugde en de waardering is dan ook 2x zo groot. Nooit gedacht dat we zo blij zouden kunnen zijn met een internetaansluiting. Nog meer als we mensen een paar dorpen verderop horen klagen dat ze sinds hun aanvraag al meer dan een jaar (!) wachten op de aansluiting. Het eten en drinken smaakt hier ook 2x zo lekker. Neem nu de wijn bijvoorbeeld. We hebben de grote anderhalve liter plastic flessen helemaal ontdekt. Voor 2,50 euro heb je een lekkere witte, rosé of retsina. Terwijl we in Nederland gewend waren aan dure bordeauxs , bourgognes, chianti's en ga zo maar door. En zo zijn er heel veel meer dingen die we hier beter, leuker en lekkerder vinden. Misschien zien we het leven op dit moment wel door een hele roze bril maar er is nog geen moment geweest van spijt, teleurstelling, heimwee of hadden we maar nooit....

Tipsie met een grote groene salamander

Ik(Anita) heb wel een paar slapeloze nachten gehad: om Tipsie. Op een gegeven moment at hij bijna niet meer, dronk niet meer en begon erg onaangenaam uit z'n bekje te ruiken. Het was zaterdagmiddag dat wij concludeerden dat het nu echt tijd werd om de dierenarts in te schakelen. We kregen haar echter pas maandagochtend te pakken. Gelukkig konden we binnen een uur terecht. Omdat Tipsie de neiging heeft om dierenartsen niet al te vriendelijk 'te woord te staan', wat voorzichtig uitgedrukt is, was dat nog een extra reden voor ongerustheid. Maar de dierenarts bleek een dame te zijn die precies wist hoe ze hem aan moest pakken. Na een kort onderzoek, die hij met veel gebrom maar gelaten onderging, en een spuit, kregen we hem weer mee. Wat was nu het geval. Zijn bekje zat vol met aften waardoor hij pijn had bij het kauwen, drinken en slikken. Volgens de dierenarts kwam dit vooral omdat hij weinig weerstand heeft. Elf jaar binnenshuis doorbrengen en dan ineens de hele dag in een wondere wereld buiten ronddolen op 3000 km van het vertrouwde Nederland maakt hem extra bevattelijk voor de onbekende Griekse virussen. En hoe ouder een kat is des te lager zijn weerstand is, dus dat maakt het er ook niet beter op. Zienderogen knapte hij op en we hebben hem natuurlijk schandalig verwend met lekker eten. Dit is erg belangrijk voor een kat en daar hebben we nu nog steeds 'last' van.

De salamander heeft nu Tipsie vast: aan zijn vlooienbandje

De tweede helft van mei is de temperatuur met 5 graden gestegen en elke dag is zon zekerder. Voor het eerst genieten we dagelijks van een duik in zee en een paar uur relaxen op het strand. Vanaf een uur of drie in de middag is het er heerlijk en erg rustig, vaak hebben we honderden meters strand voor onszelf. Op een heel enkele Griek en een handjevol toeristen na voelen we ons dan bijna als Robinson Crusoe, alleen op een eiland.
Het is niet te warm, niet te koud, niets moet, we denken even nergens aan, geen honger, geen dorst, de branding ruist zacht op de achtergrond......

Albert&Anita


JUNI 2008

Bloeiende artisjok

Zodra de zon opkomt beginnen ze te praten. Steeds harder en harder tot het avond wordt en dan is het weer rustig. Wij verstaan ze niet terwijl ze toch erg hard praten, soms oorverdovend. Volgens de kenners praten ze de hele dag over wat ze willen en waar ze zijn. Dat doen ze met het tegen elkaar wrijven van hun vleugels: krekels dus. Heel veel krekels. Je ziet ze (bijna) niet maar je hoort ze des te beter. Sinds half juni zijn ze er en wanneer verdwijnen ze weer? We horen het vast.
Van muggen hebben we nagenoeg geen last meer. Sinds we van Manitochiri naar Frilingianika zijn verhuisd, begin juni, is de muggenjacht voor het slapengaan gelukkig voorbij. En nog prettiger het ge-bzzz 's nachts ook.

De bloemen bloeien wel prachtig bij ons huisje

Nu de verhuizing van huurhuis 1 naar huurhuis/studio 2. Nummer 1 is voor de zomermaanden verhuurd aan toeristen en dat wisten we. We dachten c.q. hoopten dat ons eigen huis in Frilingianika voor de zomer al lang en breed klaar zou zijn. De vergunning is er echter nog niet eens. Nu moet er weer iemand langs komen, vanuit Athene, om te kijken of de muren nog wel overeind staan. Voor panden van voor 1955 langs de openbare weg moet dit gecontroleerd worden. Een foto is niet voldoende vanwege het risico van fotoshoppen. Als er geen muren meer zijn dan mag er ook niet meer gebouwd worden. Volgens de aannemer ligt alles klaar met tig stempels en handtekeningen en is alleen het wachten op de ambtenaar uit Athene voor de finale check. Bouwen in Griekenland is een 'life-time experience' volgens onze New-Yorkse buurvrouw. Nou dat beloofd nog wat. Want dit is eigenlijk alleen nog maar ons oefenproject als voorbereiding voor het grotere werk.
Ons eigen huisje in Frilingianika gebruiken we nu als kantoor want het internet doet het daar (nog) perfect.
We zijn dus verhuisd naar huurhuis/studio 2 in Frilingianika. Wel zo leuk want dan leren we de buren kennen (het dorp is erg klein) en we lopen naar ons 'kantoor'. En mocht de aannemer beginnen met bouwen (zonder hoop geen leven) dan kunnen we hem elke dag goed achter de vodden zitten.

Onze ontbijtzaal in Frilingianika

Over de verhuizing hebben we een week gedaan. Als je van een ruim huis naar een kleine studio gaat (25 m2) is het fijn om langer de tijd te nemen om te wennen. We hebben alles zelf verhuisd in onze reuze-handige Opel. Alleen de hoeveelheid spullen is gigantisch en in huurhuis 2 hebben we geen wasmachine en geen oven. De overtollige inboedel hebben we gelukkig kunnen opslaan in de kelderruimte onder onze studio en de aannemer (tevens dorpsgenoot) was zo aardig ons het gebruik van zijn wasmachine aan te bieden (dus met de wastas over straat, het is net luxe kamperen). En de oven?? Veel salades eten, het is toch erg warm (30+). En zo hebben we ook geen last meer van culinaire activiteiten die wel zorgen voor een lekkere hap maar ook voor nachtelijk onrust. Ooit gehoord van 'gemberhanden'? Koop verse gember, hak een duimpje in stukjes, meng het door het gerecht en je hebt een garantie voor 12 uur gloeihanden. En niet zomaar gloeihanden. Dat begint in de loop van de avond met uitbreiding naar beide handpalmen, lippen en neus (ook daar zit ik blijkbaar met mijn handen regelmatig aan). Om een poging te doen om in slaap te komen heb ik geprobeerd mijn handen te koelen met natte doeken (bed nat), emmers water naast het bed (bed nog natter), de handpalmen insmeren met tandpasta (bed onder de smurrie) en Albert die er niet vrolijker op werd. De volgende dag was de ergste brand eruit. Na 2 dagen begonnen mijn handpalmen te vervellen en na een week kon ik ze weer onder de hete kraan houden zonder dat het gloeide. De gember heb ik meteen weggegooid. Detail: onze maag heeft alles zonder enig krampje verwerkt.
Verder kijken we nu uit op een kleine fruittuin met pruimen en abrikozen, die in juni geoogst kunnen worden. De andere fruitbomen laten hun vruchten nog even rijpen (alleen wat het wordt is ons nog niet helemaal duidelijk). We mogen ze van de eigenaar plukken en eten anders vergaat het toch maar. Uit de tuin van onze aannemer krijgen we ook regelmatig zakken vol met kleine gele pruimpjes. Heerlijk zijn ze maar we kunnen er beide niet tegen eten. De koelkast staat inmiddels vol met potten jam. Een delicatesse voor door de Griekse yoghurt, hebben we ontdekt.

Direct vooraan de fruittuin

Maar nu onze begin juni definitief aangekochte grond. Na een paar weken soebatten met de makelaar, onze advocate, onze architect en de poliodomia (afdeling bouwvergunningen in Athene) was het dan zover. Op woensdag 4 juni staat de afspraak. Dinsdagmiddag hebben we Rozanna, onze advocate uit Athene, van het vliegveld gehaald en zijn samen direct doorgereden naar de notaris. Daar aangekomen blijkt de tekening van het perceel niet te kloppen, gelukkig worden dit soort problemen gemakkelijk opgelost in Griekenland. We rijden meteen naar het huis van de ingenieur die net onder de douche vandaan komt maar het probleem wel wil helpen oplossen. Met een nieuwe tekening en een zak vol pruimen vertrekken we weer. Om 21.30 uur waren we weer thuis. Woensdagochtend alweer vroeg op pad naar het belastingkantoor om de te betalen belasting te laten bepalen, door naar het hypotheekkantoor voor de laatste juridische check, naar de bank om alle cheques te halen, terug naar het belastingkantoor om de belastingen te betalen en toen naar de notaris. Komen we daar, doet de computer het niet. Laat dit de vorige keer ook al het geval te zijn geweest. Gelukkig om 11.00 uur kunnen we toch aan de slag en om 13.30 uur zijn we al klaar. Sneller dan de vorige keer omdat het dit keer maar om 1 stuk grond ging. Toch bekaf, de vreugde van de aankoop is er nog niet echt. We besluiten te gaan uitwaaien op het strand.

De oprit naar ons perceel

Zeezicht vanaf ons perceel

Het oude ezelspad naast ons perceel

In de afgelopen weken zijn we al druk in de weer geweest met de architect en aannemer. De tekeningen zijn al in een vergevorderd stadium. De hoogste tijd voor serieuze contracten want dan kan de bouwvergunning aangevraagd worden. Onze aannemer denkt dat dit snel zal gaan en verwacht zelfs in oktober al te kunnen starten met de bouw. Uiterlijk in het najaar 2009 zullen we dan onze eerste gasten kunnen ontvangen. Dat zou mooi zijn aangezien wij de seizoenen voor- en najaar als uiterst aantrekkelijk beschouwen voor de West-Europese toerist. We maken er ook geen groot commercieel gebouw van (waar sommige Kythira-liefhebbers nog wel eens bang voor zijn). Een gebouw in de traditionele stijl van Kythira met dikke muren, van echte natuurstenen (dus geen beton), veel terrassen met zeezicht, een boomgaard, een grote ommuurde binnentuin en 4 sfeervolle appartementen voor de verhuur. Heel klein en knus en dat vinden wij heel goed bij Kythira passen.
Het gehele bouwsel moet wel op de juiste manier op de lap grond komen. Aldus zijn wij samen met onze architect op een zonnige ochtend naar de grond gegaan. Wij waren te vroeg, hij te laat dus hadden wij al flink wat werk gedaan. Met ijzeren staven en een meetlint van 30 meter hebben we anderhalf uur over ons prikkelige veldje gerend. Onze architect stond erbij en keek ernaar en was op een gegeven moment de kluts volledig kwijt. Albert en hij stonden bij een ijzeren staaf, een hoek van het bouwsel, toen hij aan Albert vroeg: 'Why is Anita standing there?' Ik stond namelijk naar ze te zwaaien zo'n 30 meter verderop. Albert heeft hem rustig uitgelegd dat dat de andere hoek was van het bouwsel. Het uitmeten ging verder prima en op papier denken wij dat de ligging nu perfect is. Later zijn wij zelf nog teruggaan voor het zwembad. Het is handiger om dit direct bij de bouwvergunning aan te vragen zodat het gat voor het zwembad tegelijkertijd kan worden gegraven met die van de fundering van het gebouw. De bouwvergunning willen we zo snel mogelijk aanvragen dan zal deze ook sneller afgegeven worden, denken we maar. Andere reden is dat we deze zomer werk hebben daar over later meer.
Ondertussen was het de hele maand een komen en gaan van onbekenden (inmiddels bekenden) en oude bekenden. Het voetbalkijken werd zo extra gezellig met veel oranje en gejuich (de eerste wedstrijden). Op een avond waren we met ons zessen in Agia Pelagia aan het kijken (onder het eten), bleek het terras vol met Nederlanders te zitten. Voor Albert en mij toch even een hele ervaring, zo veel Nederlands ineens om ons heen. Ook met Grieken hebben we naar het voetbal gekeken. Als we het moeten vergelijken in enthousiasme en kleedgedrag van de toeschouwers is het 2-0 voor Nederland, een voetbalgekte als in Nederland kom je hier echt niet tegen. De uitschakeling van de Grieken werd dan ook ontvangen met ti na kanoume (wat kunnen we er aan doen). Maar genoeg over het voetbal.



Sparta (de stad en dus niet de voetbalclub) staat op het programma. Omdat we er voortgang zit in ons project vonden we het noodzakelijk om een dagje op de wal in te plannen. We willen ideeën op doen in winkels/bedrijven voor de inrichting van de appartementen en weten wat er te koop is. De veerboot gaat gelukkig weer regelmatig. Om hier even op in te haken; de veerboot ging een paar weken gewoon niet. Een ramp hier voor het eiland zo vlak voor het belangrijke toeristen-seizoen. De ene ferryboot is er mee gestopt en de ander lag tijdelijk in het dok voor onderhoud. Met als gevolg veel geannuleerde boekingen. Uiteraard veel geklaag bij de eilandbewoners en de plaatselijke ondernemers want een goede ferry is van levensbelang voor het eiland maar er blijft toch altijd die typische Griekse ondertoon van 'wat kunnen we er aan doen, het is niet anders'. Oorzaak van de problemen is geld (of het gebrek daaraan) en wie gaat wat aan wie betalen. Overigens blijkt de kwaliteit van de veerboten op meer Griekse eilanden te wensen over te laten ontdekten we bij het doorsnuffelen van Athens News.
De boot vaart en wij kunnen in 1 dag op en neer. Ideaal. Alleen waar wij geen rekening mee hebben gehouden is dat het snoeiheet is op het vaste land (37 graden in Sparta). Na een paar stappen buiten je auto heb je het gevoel dat je wegsmelt. We zijn echt heel blij met de winkels met airconditioning en daar blijven we dan ook wat langer hangen. Helaas kunnen we de winkels waarvoor we eigenlijk kwamen na lang zoeken niet vinden. Ondanks goede uitleg van onze buurvrouw in Frilingianika. De uren vliegen voorbij met als gevolg dat wij als een gek naar Neapolis sjeezen om op tijd voor de boot te zijn. Nog iets waar we te weinig rekening mee houden: het vele bochtenwerk in de bergen. Het is onoplettendheid waar we vaker tegen aanlopen in Griekenland. Op de kaart lijkt iets dichtbij maar als je niet harder kunt rijden dan zo'n 50 km per uur is het ineens een hele grote afstand. Met als gevolg dat we helaas de laatste boot terug nipt missen. We worden echter al echte Grieken, berusten in ons lot, boeken een hotelletje en genieten 's avonds van een prachtige zonsondergang op een terrasje aan zee.
Een Belgisch echtpaar blijkt ook de boot te hebben gemist. Gelukkig gaat de volgende ochtend de veerboot weer op tijd en komen we elkaar tegen. Zo hebben we een aangenaam gesprek met mensen (65+) die al 25 jaar een tweede huis op Kythira hebben en ons uitnodigen voor een Ouzakia.

Agave in bloei

Op Kythira aangekomen neem we eerst een duik in zee, heerlijk. Dan is het de hoogste tijd om richting het vliegveld te gaan. Voor de zomermaanden hebben wij werk, eigenlijk is het meer helpen van de ondernemer want zoveel is het salaris niet. Van 4 tot 6 helpen op het vliegveld met de autoverhuur (Anita) en overdag van 12 tot 8 op het strand waterfietsen verhuren. Dat laatste doen we samen en begint zo rond 6 juli. Iedereen die deze zomer naar Kythira komt: KOM NAAR KAPSALI, KOM GEZELLIG WATERFIETSEN! Tot half september zitten wij daar. Na 1 zomer waarschijnlijk helemaal opgebrand maar wel een toeristenseizoen intensief meegemaakt (niet onbelangrijk).
Wat hier inmiddels ook graag brandt, tot ons grote verdriet, is de natuur. Het is verschrikkelijk om ineens aan een wolkeloze hemel zwarte rookpluimen te zien opstijgen. In de maand juni waren er vroeg in het seizoen toch al twee stevige branden bij Agia Pelagia, weliswaar snel geblust en zonder gewonden maar wel veel bos en oude olijfboomgaarden die verloren gegaan zijn, het zal je eigen maar zijn.
Nog een kleine ervaring is de tandarts. Een vulling van mij (Anita) begon te brokkelen en zo erg dat ik er niet meer mee durfde te eten. De wortelkanaalbehandeling van een paar jaar geleden was een succes maar de vulling hield het niet langer. Afspraak gemaakt en gelukkig zag de kamer er niet veel anders uit dan in Nederland (waarom denken wij altijd dat het wel minder zal zijn in het buitenland). Na een half uur had ik een nieuwe vulling, een foto van mijn kies voor en na het vullen en een foto van Albert. Een echte grapjas die tandarts. Contant betaald en we zijn meteen heerlijk gaan eten in Kapsali bij Yydragogio, echt een aanrader (alleen open in de zomermaanden). Nogmaals, wie op Kythira komt deze zomer eerst waterfietsen en dan eten bij Ydragogio.

Albert&Anita


JULI 2008

Dagelijks een paar uur werken voor een Griekse baas, nieuwe ontmoetingen, feestjes met nog meer nieuwe ontmoetingen, borrels, etentjes,

Bij Agnese: Italia, Berlijn, Griekenland en Friesland samen aan het eten

warm weer 35+, nicht Meina op bezoek met man Pyter en zoon Tom(erg gezellig),



drukte op de stranden, drukte op de weg, een gezonken veerboot, in ons huurappartement gaat alles stuk,(nog steeds) geen bouwvergunning voor Frilingianika, windmolens (hier WIND-TURBINES), geen wasmachine, skype,

Skypen met Pa en Ma en neefjes en nichtjes

een jonge griek verongelukt bij een motor ongeval, ons huis in Nederland verkocht, 2 bosbranden, inlezen: sceptik-tanks, zonne-energie, regenopvang, zwembaden omdat....de bouwvergunning voor ons stuk land van 3.726m2 is aangevraagd. Dat laatste was wel 1 van de spannendste dingen deze maand. Met de tekening waren we al langer bezig maar de windmolens kwamen er tussen en werd ik(anita)wel erg onzeker.
Troubles in Paradise? Wat doen we nu? Ok we gaan door. We kunnen ons niet voorstellen dat er hier straks 225 windmolens van 150 meter hoogte staan.

Albert en James samen op de markt handtekeningen verzamelen tegen de wind-turbines

Dan de bouwtekeningen voor ons terrein. Vanaf het begin zijn we enthousiast over ons plan met een prettige inbreng van onze architect. Voor ieder appartement heel veel privacy en eigen terassen in- en uit de wind en in- en uit de zon en allemaal met zeezicht. We willen een heel grote beschutte binnentuin maken waar we veel fruitbomen willen planten en heerlijk geurende kruidenplanten. Lavendel is echt mijn favoriet. Als kind gingen wij elk jaar naar Frankrijk op vakantie en herinner ik mij prachtige paarse velden vol met heerlijk geurende lavendel. Daar zal de eerste lavendel-wortel wel geschoten zijn vermoed ik.
Verder willen wij op het terrein een zwembad. En heel veel terrassen om de prachtige zonsondergang te kunnen bekijken en bij nacht de vele sterren aan de hemel. De melkweg zie je hier om deze tijd van het jaar heel vaak en heel goed.

De view van ons landje bij zonsondergang

De twijfel slaat soms toe. We zien zo veel oude maar half vergane panden dat het ons jeukt om aan de slag te gaan met dergelijke oudjes. Veel sfeer en degelijk gebouwd. Wat wij wel weten is dat niet alles hier te koop is. Vanwege bijvoorbeeld familie ruzies of de grond/woning zo laten om in latere jaren te profiteren van prijsstijgingen. Een Griekse buurman van ons, die overigens in Londen woont, bekende ons dat hij en zijn familie niet eens precies weten wat de landsgrenzen exact zijn van alle stukken land die ze hier bezitten. Voor je het weet heeft dan iemand een weg over je lap grond aangelegd en probeer die weg dan maar weer eens ongedaan te krijgen, niet dus.
Oude panden hebben onze voorkeur boven nieuwbouw toch gaan we nieuw bouwen. Onze aannemer is iemand die alleen traditioneel bouwt. Dat wil zeggen dat de muren worden gemaakt van echte stenen, uitgehouwen rotsblokken, de muren krijgen een dikte van wel 70 cm. Onze aannemer is erg creatief om een nieuw gebouw toch de sfeer mee te geven alsof het er al 100 jaar staat. Vandaar oa onze keuze voor hem. Wel willen we een aantal prettige voorzieningen als bijvoorbeeld een airconditioning, we overwegen vaatwassers, en we willen ruime, fatsoenlijke badkamers.
Neem nou ons huurappartement. Het begon met de wc die niet meer door wilde doortrekken(kleinigheid). Als ik de douchedeur dicht wil schuiven sta ik geheid met een losse schuifdeur in mijn handen. Altijd die natte vloer in een badkamer(zo vies). Ik dweil me suf. De sloten en raamopeners werken niet. Kortsluiting op een avond. De hele familie Frilingous in rep en roer. Ons electrisch 2-pits kooktoestel werkt nog steeds niet. Bij Frilingous maken we ook gebruik van de wasmachine. Wasmachine stuk. Inmiddels hebben ze voor ons eentje gerepareerd. Het komt allemaal wel maar wij verwachten en hopen het vanaf het begin af aan beter te kunnen gaan doen.

Tipsie is erg relaxed

We zijn nu wel heel grondig aan het onderzoeken hoe we zoveel mogelijk gebruik kunnen maken van zonne- en windenergie en regenopvang. In Nederland zijn we gewend aan electriciteit en water, dat is er toch altijd? We zijn er hier de afgelopen maanden toch wel achter gekomen dat veel niet zo gewoon is. Bijvoorbeeld de electriciteit: na een staking van een paar uur weten wij beter, geen koffie, thee, was draaien en pc of water(warm) geen electriciteit dan ook geen water. In juni was er 2 weken geen veerboot en dan ook minder bevoorrading van bijvoorbeeld de supermarkten. Er zijn geen inkomsten van de toeristen(die met de boot zouden komen).

Wat echt een probleem is, in Griekenland, zijn de bosbranden. Het is in het voorjaar groeizaam weer geweest, nu is het droog en er hoeft maar 1 vlammetje bij te komen en een heel veld staat in vuur en (steek)vlam. Het zal je maar gebeuren dat je van je opa een stuk land hebt geerfd met 120 olijfbomen en nog eens 30 fruitbomen die ooit met liefde meer dan 50 jaar geleden zijn geplant...nu 1 zwarte vlakte. Dat is dus gebeurd in juli. De kythiresen doen er best veel aan, wegkanten worden gekort en opgeruimd maar niet altijd ontstaat een brand ``per ongeluk``. Zo wil men ook de brand nog wel eens aansteken vanwege bedoelde bouwactiviteiten(voor of tegen) dit gaat ons als naieve Nederlanders veel te ver. De laatste bran op Kythira was eind juli bij Fratsia daarvoor half juli in Paleopoli. In Paleopoli kwamen wij net aangereden voor een uurtje strand. Rookpluimen zagen wij al van verre maar je wil niet geloven dat er echt een brand is. Helaas dus wel. Brandweermannen hebben het in bedwang gekregen maar vraag niet hoe. De wind wakkerde de vlammen aan en de droge planten en bomen werden voor onze ogen weggevaagd. Uiteindelijk kwamen er nog 4 watervliegtuigen maar toen was de grootste brand al geblust door de stoere griekse brandweermannen. Laat nu deze brand wel ontstaan zijn op het stuk land waar wij driekwart jaar lang onze zinnen op hadden gezet. Het skeleton aan de zee. We hebben het niet door laten gaan omdat de prijs zo megahoog was, het verslechterde beton wat er al stond, toch de afgezonderde ligging alles bijelkaar gaf dit niet de 100% klik. Ik moet eerlijk bekennen pas nadat we veel meer andere locaties gezien hadden. Tijdens de vuurzee hebben we elkaar wel aangekeken wij blij dat we het niet hebben gekocht....op verbrande grond mag je eerst een hele tijd niet meer bouwen. Heel vervelend voor de huidige eigenaar.

Verschrikkelijk om bij een brand te staan en niets te kunnen doen

Maffia gedrag is toch wel de gecrashte veerboot. Al maanden gaat het dat er een 2e komt, vorige jaren waren er ook 2 dat brengt meer gasten op het eiland. Alle folders zijn gedrukt en de 2e boot start eind juli eindelijk. De boot is nog niet begonnen of de eerste, een oudje ok, vaart tegen de rosten....Iedereen is er van overtuigd dat hier gaat om de verzekeringsgelden te incasseren, dat is tenminste de roddel. Nu liggen er in de kleine haven van Diakofti 2 giga boten waarvan 1 nooit meer echt gaat varen zoveel is duidelijk.

De oude kapotte en nieuwe boot

Steeds duidelijker voor ons wordt wel dat Frilingianiaka waar wij nu wonen een heel gezellig dorpje is. Er wonen en werken permanent Grieken en Albanese familie`s maar ook veel mensen met zomerhuizen die nu arriveren. Londen, Parijs, New York, Australie, Vlamingen en Nederlanders natuurlijk. Een heel internationaal gezelschap.

Veel Australiers

Ook zitten er Grieken met vakantiehuizen die ons wat meer over onze huisjes kunnen vertellen. Onze ruine blijkt ooit van een schoenmaker te zijn geweest. En op het kleine pleintje voor ons huisjes stonden vroeger stenen bankjes langs de kant en werd er veel gedanst en bijgepraat, het openlucht kafeneon. Ook de grote waaiboom op de hoek blijkt nog een beschermvrouwe te kennen. Ooit was de planning deze boom te kappen maar een dame was daar zo op tegen dat ze zich heeft laten vastketenen aan de boom. De boom staat er nog steeds, de bankjes niet meer en regelmatig(voor griekse begrippen) passeert er een auto over de platia. We willen er gaan wonen heel snel en graag.

De platia, het pleintje in Frilingianika

Het grootste spectakel deze maand was toch wel mijn gestarte baantje begin juli. Ik help met de autoverhuur op het vliegveld. Mijn werkdag van gemiddeld 2 uur is topsport ziet er als volgt uit: verhuurde auto`s worden teruggebracht en moeten gecontroleerd worden op eventuele schade`s en er is een check van de hoeveelheid benzine. Kortom iedereen dient een huurauto net zo terug brengen als dat deze geleverd is. Dit is een punt van aandacht omdat veel mensen er een handje van hebben slordig met de auto`s om te gaan en de tank leeg te rijden. Aangezien men pas betaald als de auto ingeleverd wordt kan dit nog wel eens discussie opleveren. De auto breng ik naar de jongens van de schoonmaak en zodra deze schoon is wordt de auto klaar gezet voor de volgende huurder. Hiervoor ren ik zo`n uur heen en weer op het vliegveld. Nieuwe huurders komen aan met het vliegtuig en hebben vantevoren al een reservering gemaakt. Een enkele keer is er een spontane verhuur. Met z'n tweeen staan we achter de desk op het vliegtuig om contracten uit te schrijven. Rijbewijzen en creditcards vliegen over de balie. En ontcijfer maar eens een rijbewijs in het Grieks of in sommige landen zijn ze gewoon 30 jaar geldig. Namen en prijzen staan in de agenda maar meestal niet. Dus doe ik niets anders dan continue vragen wat de prijs is voor de heer Theodosoloupolos of dee heer Bancheri(italianen komen er ook veel), om maar iets te noemen, of ineens staan er fransen voor je neus en het is algemeen bekend dat die weinig Engels spreken. Nu is mijn Griekse Deskmaatje in staat om Grieks, Italiaans, Frans, Duits en Engels te spreken. Reuze handig en daar doen ze goed zaken mee. Elke dag zijn er rond de 5-10 auto`s die gebracht en gehaald worden. Nu lijkt dit allemaal simpel en dat is het ook maar als je niet precies weet welke auto wordt teruggebracht en mensen leveren heel laat de auto in, als het vliegtuig al aankomt. En de eigenaar van de autoverhuur is zo druk dat hij een kei is in het organiseren van Chaos. Auto`s voor wie, welke prijs, binnen of buigen de vliegtuigpoorten elke dag is het weer iets nieuws.

In juli heb ik twee banen op het vliegveld en op het strand waterfietsen verhuren maar het strand gaan we samen doen.

Anita

Ons favoriete strand

AUGUSTUS 2008

Begin augustus erg helder weer, op de achtergrond AntiKythira

Het is erg druk op Kythira, veel auto's op de weg en het is 's morgens zoeken geblazen naar een parkeerplaats in Kapsali. Kapsali is één van de drukste badplaatsen van Kythira in de maand augustus en daar zitten wij met de waterfietsen. Echt een hele ervaring voor ons als Nederlanders.

De grote baai van Kapsali nog zonder waterfietsen

Alleen al de hele dag op het strand, klanten op en van de waterfiets helpen, vertellen waar ze wel en vooral niet naar toe mogen en dan de hele dag in en uit de zon. Gelukkig staat er een tafeltje met parasol voor ons. De tafel wordt gebruikt voor de grote klok, dan weet iedere klant tenminste hoe laat ze vertrekken, voor de geldbuidel, de wazige verrekijker en niet te vergeten de asbak. Onze Griekse, niet-Engels-sprekende-baas, is een kettingroker en hij staat erop dat er een asbak op de tafel staat. Een zeer speciale service voor de rokende pelates(klanten). De (mini)parasol delen we dan met ons drieën. Als onze baas op het strand verschijnt, duwt hij ons standaard weg van het meest schaduwrijke plekje, om daar zelf al rokend plaats te nemen. We kunnen dan kiezen om, afhankelijk van de stand van de zon en de wind, in een rijtje te gaan zitten om nog een beetje schaduw mee te pikken of uit de wind en in de zon te gaan zitten zonder sigarettewalm. Ondanks soms hele warme dagen kiezen we toch liever voor het laatste.

De waterfietsen wachten op klanten en op de achtergrond staat ons tafeltje met parasol

De spanning aan de tafel stijgt zodra er een waterfiets maar een beetje in zicht is. Ons baas vraagt zich dan hardop af: erxete; (komen ze terug?) En dan worden wij alvast met een kouvas en vendex (emmer en zeem) naar het water gestuurd, pigete grigora (gaan jullie snel), om klaar te staan om de fiets schoon te maken voor de volgende klant, ook als er in velden of wegen niemand op het strand te bekennen is.
Het voortdurend in en uit het water lopen heeft wel als voordeel dat we met onze voeten veel in het koele water staan en dat daardoor de warmte eigenlijk prima te verdagen is. Vaak genoeg zitten Albert en ik er ook met ons tweeën, zodat we dan stiekem tussendoor nog eens een duik kunnen nemen. Als we met ons tweeën zijn werken we echt als een team. Dat is ook wel nodig want we moeten goed in de gaten houden of iedereen die van de boot komt wel betaald. Met een overvol strand en soms 15 man om ons tafeltje is het niet altijd gemakkelijk om alles in de gaten te houden. Het betalen is achteraf.

Vanaf zee kun je dit kerkje in de rotswand niet missen

Sommigen stellen het op prijs om een paar uur weg te zijn i.p.v. 1 uurtje, dat zijn de makkelijke klanten. Met de waterfiets of kano is het een makkie om het prachtige strandje Sparagario te bereiken, dat aan het eind van een kloof onder het Kastro ligt en eigenlijk alleen vanaf zee bereikbaar is. Op het witte zandstrand kun je heerlijk zonnebaden of zwemmen in de immer blauwe zee. Van iedere klant schrijven we naam, telefoonnummer en tijd van vertrek op. Bij terugkomst ontvangt iedereen een apodiksi (kwitantie). En natuurlijk schrijven we deze helemaal uit in ons beste Grieks.

Strand Sparagario

Er zijn opvallend veel Italiaanse toeristen op het strand in Kapsali te vinden. Het zijn allemaal grote families met veel kinderen, luisteren naar onze aanwijzingen doen ze niet en de prijs maakt hun niets uit. De klanten mochten alleen de rechterkant van de baai gebruiken en absoluut niet verder dan het strandje gaan. Maar de Italianen deden regelmatig pogingen om de baai uit te fietsen richting open zee. Dit tot totale frustratie van onze baas. Ondanks hun slechte Engels hadden ze wel altijd tijd voor een praatje. De Italianen komen met name naar Kythira vanwege de rust.
De Fransen vielen ons met name op door het harde geschreeuw van het strand naar het terras en weer terug. De Franse dames shockeerden het publiek en onze baas door alleen maar topless te lopen. Over het algemeen geen probleem op de verlaten stranden van Kythira maar aan de boulevard van Kapsali echt wel. Weinig kletspraat van de Fransen want hun Engels is heel erg slecht maar dat is algemeen bekend.
De Grieken die we tegenkwamen waren van het eiland of kwamen voor 90% uit Athene. In het Grieks-Engels en/of Engels-Grieks hebben we zo heel wat kunnen oefenen met de Griekse taal. De enkele Nederlanders die we tegenkwamen vonden het al gauw te druk en/of te warm in Kapsali. En dat is het ook in juli en augustus zelf gaat mijn voorkeur ook uit naar andere stranden en plekken op Kythira.

Op de kano met rechts Sparagario

Onze waterfietsen waren bedoeld voor maximaal 4 of 2 personen. Bij vertrek klopte dit aantal ook altijd keurig maar bij terugkomst was de bemanning vaak uitgebreid tot 5 of 6. Als onze baas dit zag was de beer los dat was namelijk absoluut apachorevete (verboden). Kinderen onder een bepaalde leeftijd (welke weten we nog steeds niet want de leeftijdsgrens veranderde dagelijks) die alleen op een boot wilden was ook uit den boze maar dat konden we ze zelf nog wel duidelijk maken. Vragen naar het gewicht of de leeftijd, dat deden wij echt niet. De gemiddelde Griek is niet echt slank en we hadden de opdracht dikke mensen en 65-plussers te weigeren. Het ging ons echt te ver om mensen deze redenen te weigeren maar onze bazen deden het zonder blikken of blozen.
Ook was er een Griek die geen 2 persoons fiets wilde huren maar perse een 4-persoons, die duurder zijn per uur, maar hij dacht dat hij voor gek zou staan met een fiets in de vorm van een dolfijn. Ach ze zijn zo schattig, die Dolphins, maar niet voor deze Macho.

Ei-eiland Ytra

Of die Duitse mevrouw die dacht naar het ei-eiland Ytra te kunnen fietsen, ze waren de baai al uit dus Albert er op de kano achteraan. En dan een Engelse meneer die met zijn dochtertje een dubbele kano huurde. Ineens stond hij aan mijn tafeltje zonder kano en zonder dochter. Op het strandje Sparagario aangekomen durfde hij met zijn dochter niet meer terug vanwege de harde wind. Dochtertje achter gelaten en hij is klimmend langs de rotsen terug gekomen. Albert en hij zijn toen samen met de waterfiets naar het strand gegaan. Dochter op de waterfiets en Albert met de kano met veel moeite terug omdat er een stormachtige wind stond. Sommige dagen gingen we pas later open omdat het zo hard waaide dat het niet veilig was of we stopten tussendoor omdat er plotseling een stevige wind opstak. Dan gingen we van nood maar koffie drinken op het terras 3 meter achter onze parasol en zo ons dagloon verbrassen. Dit tot groot verdriet van onze baas. Op het strand bij de parasol met onze neus richting zee moesten we zitten. En dan alleen al die teleurgestelde klanten opvangen. Dit waren we natuurlijk na 10 minuten al zat. We zaten er een beetje voor aap want de klanten vroegen natuurlijk: ''als jullie niet open zijn waarom zitten jullie hier dan?''. Ze waren uiteraard allemaal van mening dat het verbod voor hun niet hoefde te gelden want zij waren toch wel erg veilig bezig.

Eind augustus donkere wolken boven Kapsali

In augustus was het lekker druk met de waterfietsen, de hele dag door waren ze verhuurd en we hadden we zelfs een wachtlijst. Het was nog net geen ruzie op het strand tussen klanten maar wel tussen onze baas en ons. Dat was een keer zo erg dat we zelfs weg zijn gelopen maar uiteindelijk, softy dat ik ben, zijn we weer teruggegaan. Als het aan Albert had gelegen waren we gestopt. Maar ok, hij zat er dan ook echt de hele dag en moest alle, waarschijnlijk goed bedoelde, adviezen van onze baas aan horen, die regelmatig een kijkje kwam nemen om te zien of we wel prozochi (voorzichtigheid) betaamden.
Ik werd vaak om 15.00 uur vanaf het kantoortje opgebeld met het verzoek naar het vliegveld te vertrekken met een huurauto. Dan kon ik eerst naar huis om me op te frissen en de badkleding te verwisselen voor iets minder luchtigs en dan naar het vliegveld voor mijn baantje daar, de autoverhuur. Rond zes uur reed ik dan weer terug naar Kapsali en om 8 uur werd onze werkdag tenslotte afgerond met de dagelijkse kascontrole. Die tot verbazing van onze Griekse bazen altijd klopte. Natuurlijk was er een keertje te weinig, drie euro of zo, maar die keer dat er 2 euro te veel in zat....hadden wij een klant opgelicht?? Wij wisten van niets en omdat onze baas ook zelf met de geldbuidel in de weer was zeiden we dat hij dan fout zat. Nee dat kon echt niet zo zijn. Soms kregen we van klanten zelfs nog een kleine tip.

Rechts het autoverhuurbedrijf in Kapsali welke ook op het vliegveld te vinden is

Als we verder geen afspraken hadden die avond dan aten we wat in Kapsali of een taverne onderweg. Maar vaak genoeg kwam het voor dat we snel naar huis reden om ons te douchen en op te tutten voor een afspraak later op de avond. Veel te laat naar bed en na een week waren we dan ook bekaf. Ook dat went en toen we eindelijk ons ritme echt hadden gevonden vloog de tijd en was zaterdag 6 september al weer de laatste dag met de waterfietsen. Ondanks dat onze baas hoopte dat we voor hem zouden blijven werken hebben we voorlopig al het werk even stopgezet. We hebben nog van alles uit te zoeken, er komt nog veel bezoek in september en eind september gaan we 3 weken naar Nederland. Al is het maar een paar uur werken per dag, op het vliegveld, alles staat wel in het teken van die paar uur. Het ''vogelvrije'' gevoel moet er nu weer uit. Wat het hele leuke was aan die dikke maand werken op het strand in het drukste toeristenseizoen op Kythira waren al die leuke gesprekjes met mensen van overal vandaan. Hoe kort ze soms ook waren. Ook de nieuwsgierigheid, waar komen jullie vandaan? Werd ons dan gevraagd. Twee van die blondjes op het strand dat ziet er niet Grieks uit. De meeste mensen denken dat we uit Zweden of Noorwegen komen, door die gebleekte haren zeker?? Als we zeggen dat we uit Nederland komen, is 90% er wel eens geweest, meestal voor werk (veel Grieken hebben op de grote vaart gezeten), en vindt men het een fantastisch land en vooral zo veel leuke coffeeshops....
Ons Grieks is zeker vooruitgegaan en bepaalde dingen vergeten we nooit meer: poli prozochi (heel voorzichtig zijn), o koevas (emmer), to vendex (de zeem), i zakoela (plastic zakje), to zirma (het koord) poli sestie simera (heel erg warm vandaag) en nog vele vele uitdrukkingen.

Regen op 31 augustus

Tipsie had het midden augustus ook nog erg zwaar: de niesziekte. Hij zag er uit alsof hij een dikke verkoudheid te pakken had, tranende oogjes en een dikke snottebel. Overbezorgd waren wij en wanneer konden we, met die werktijden, naar de dierenarts? Uiteindelijk hebben op telefonisch advies van de dierenarts antibiotica voor baby's gehaald en daarna ging het weer een stuk beter.

Bloemen blijven bloeien hoe droog het ook is

De laatste dag van augustus was een hele vreemde: het regende namelijk. Al een paar dagen waren er wat wolken maar de lucht boven de baai van Kapsali bleef blauw. Om een uur of 4, die laatste dag van augustus, hingen er echt donkere wolken vlak achter Kapsali. Het begon te regen maar het vreemde was dat wij nog steeds heerlijk in de bloedhete zon zaten maar wel een flinke bui op onze kop kregen. Vervolgens begon het echter ook te onweren. Het strand was inmiddels totaal verlaten en alle fietsen waren allang binnen maar Albert en Anita zaten natuurlijk nog braaf onder de parasol te wachten op klanten omdat onze baas van mening was dat iedere minuut van onze betaalde werktijd gebruikt moet worden. Omdat het uiteindelijk echt te gevaarlijk werd mochten we dan opruimen. In plaats van om om 20.00 te moeten wachten op het altijd spannende eindoordeel van de kascontrole zaten we nu al eens om 17.00 uur achter de ouzo en achter de wind-en regenschermen op het terras te kijken naar de regen. Die dag hoefde ik ook niet naar het vliegveld en het was dan ook heel erg fijn om zo vroeg vrij te zijn.
Wat echt heel suf was van ons in deze werkende weken dat ik(anita) mijn contactlenzen verloor. Ik heb harde zuurstofdoorlatende en als het hier hard waait dan moet ik regelmatig een lens schoonmaken. Met die harde wind waaien ze gewoon van mijn vinger en die vind je niet weer. En onze prachtige fotocamera hebben we ''ergens''(maar waar) laten staan en nooit meer teruggevonden. De kwaliteit van de foto`s zijn nu even niet helemaal ok.

Albert&Anita

SEPTEMBER/OKTOBER 2008

Het werken voor een Griekse werkgever is voorbij en we willen even genieten van de vrijheid.
Er komt veel bezoek(bekenden en nog onbekenden), voor ons vertrek eind september naar Nederland, en daar willen we toch flink wat quality-time mee doorbrengen.
Maar eerst gaan we eens een flinke wandeling maken met 2 pittige Griekse dames uit Athene en ook zij zijn helemaal verzot op Kythira. Beide zijn 50+ maar dat zou je ze echt niet geven. Op een mooie maar warme ochtend hebben we om 7 uur afgesproken om naar de vuurtoren op het meest Noordelijke puntje te wandelen. Ons Italiaanse vriendin Agnese, begrijpt hier helemaal niets van. Je kunt er toch ook met de auto komen? waarom dan zo moeilijk doen. Ze wil dan ook echt niet mee. We dringen ook niet aan want dan zien we het al gebeuren dat we halverwege terug moeten of dat we haar moeten dragen tot het einde. We trekken de wandelschoenen aan en daar gaan we.



Onderweg keuvelen we wat af voornamelijk in het Grieks maar met een wat meer inhoudelijk gesprek over bijvoorbeeld de planten en de fossielen die we zien tijdens de wandeling is het Engels toch een handig hulpmiddeltje. Na 2 uur wandelen en een paar keer fout te zijn gelopen, de omschrijving van de wandeling wordt anders door menigeen anders geinterpreteerd, gaan we klimmen.





Best heftig en we kijken verlangend omhoog naar die grote reus, zijn we er al bijna?



Gelukt! na een tijdje uitrusten met een geweldige view naar de Pelops en al die voorbij varende boten, wat eten en veel water drinken, verkennen we nog even de omgeving bij de vuurtoren. Helaas geen vuurtorenwachter te vinden terwijl Maria, 1 vd dames, nog gebeld had met hem om ons bezoek aan te kondigen. Jammer, best leuk om eens te horen wat hij daar allemaal doet en meemaakt, volgende keer nog eens proberen. De wandeling hebben we afgesloten met een heerlijke zwempartij in de baai van Fourni. Maria in zwarte bikini en witte badmuts begon nog eens flink te zwemmen ze was zo`n beetje de baai uit. Nadien hoorden we van haar dat ze dat altijd doet: 100 slagen heen en 100 terug. Catharina gedroeg zich als een echte Griekse. Haar omhoog, zonnebril op en dan heel lang in het water "hangen".
Bij terugkomst was Agnese er heel erg zeker vn dat we dit nooit weer zouden doen, zo'n lange wandeling van 4 uur. We hebben haar nog steeds niet kunnen overtuigen van het tegendeel.

Ook tijd voor ons voor moeilijk bereikbare strandjes. Het strand van Kalami. Op een dag gingen we samen met 2 mannen en 1 hond. Met heel veel tassen en eten voor de pick-nick op het strand.
Ziet er toch aantrekkelijk uit.


Met de auto konden we op een gegeven moment niet meer verder. Ieder hebben we 4 tassen omgehangen en daar gingen we op slippers, gympen en in korte broek en zomer-flodder jurk. Wisten wij veel dat we het laatste stuk moesten abseilen???
Zie de foto hieronder, goed kijken voor het touw dat er altijd hangt of 2 eigenlijk. Het bovenste deel ging nog met haarspeldbochtjes naar beneden al schuifelend en elkaar de tassen doorgeven. Het laatste stuk was dus met touw, ongeveer in het midden-rechts op de foto.



Naar beneden ging nog, gewoon veel tassen naar beneden gooien maar omhoog...De proviand hebben we zoveel mogelijk opgegeten en na een paar uur relaxen op het strand, flip-flappen in zee, hadden we weer genoeg energie voor de klim terug. Enigzins giegelig
zijn we veilig aangekomen.



Bezoek uit Nederland!
Hallo Henk en Wia zwaai zwaai.





He gezellig eerst een drankje op het strand van Diakofti. Genoeg te babbelen na zo`n lange tijd.


De volgende dag hebben wij ze meteen meegesleept naar Kapsali. Daar hebben wij de afgelopen zomer gewerkt dus dat moesten ze bekijken...van ons. Zo druk als het er toen was zo rustig is het er nu.
Op de foto zie je achter de kerk de baai van Kapsali. Op de hoge berg ligt het Kastro en vanaf het Kastro zie je Chora aan je voeten liggen, de tweede foto. Wia en Henk houden wel van een stevige wandeling en dat is fijn want dan slepen we ze zoveel mogelijk over mee naar toe.





De watervallen staan ook op het programma.
Wia en Anita zijn niet meer te stuiten.





En Henk doet z`n job.



Ook even samen op de foto.



En nog een passant.



Wat doe je op een regenachtige dag? ja ze hadden pech....
Dan duiken we een grot in, niet zo maar eentje. Een heuse druipsteen. De bewoners kwamen ons met lampjes tegemoet.



De dag van vertrek kwam al weer veel te snel. En Wia, is Kythira al geland?



Door alle regen begon de heide welig te bloeien.



PiePie ons aangelopen katje heeft ieders hart veroverd. Jammer genoeg hebben we hem bij terugkomst in oktober niet weer gezien. Waar die kleine druktemaker toch naar toe is gegaan?? een raadsel.



Goed Nieuws!
Op maandag 21 september horen we dat onze voor de huisjes in Frilingianika er is. Wauw. De laatste bespreking met de aannemer en ja hij gaat beginnen op maandag 28 september. We spreken af dat hij alleen het grove werk gaat doen en wacht tot wij terug zijn voor het fijnere gebeuren. No problem! Maar uiteindelijk was er 3 weken lang niets gedaan.
Voorafgaand aan ons vertrek naar Nederland zijn we 2 dagen in Athene geweest voor diverse afspraken. Op de dag van ons vertrek naar Kythira regende het hevig. Gaat het vliegtuig wel of niet? Een uur voor vertrek klaart de lucht op en komt het vliegtuig uit Athene aan op Kythira. Aangekomen in Athene blijken er weer eens stakingen te zijn. Dit keer van de leveranciers van petrol. Onze huurauto is gevuld met een schamele 1/4 benzine. Als de tank leeg is moeten we de auto maar gewoon laten staan, krijgen we als advies mee. Ja en wij dan?? niets aan te doen. Gelukkig blijkt de volgende dag dat de pompen weer bevoorraad zijn en met een gevulde tank kunnen wij rustig op pad. Inmiddels weten we weer meer over verwarmingsinstallaties en zwembaden in griekenland.

Terug in Nederland! in onze eigen straat.
Nog 3 weken brengen we door in ons huis in Groningen. We hebben heel hard gewerkt om alle spullen uit ons huis te krijgen en op te slaan. Zonder alle lieve famillie hadden we het niet gered. Alle spullen staan nu veilig bij een oom op de boerderij of het heeft een plekje gekregen bij familie en vrienden. Wat zijn jullie blij met ons?



Tijd voor bezoekjes hebben we ook.We rijden heel Nederland door en zien en spreken zoveel maar niemand is veranderd(tuurlijk niet). Alleen aan het kleine grut zien we dat we 9 maanden zijn weggeweest dat groeit als kool.
Tijd voor een dagje Schier(monnikoog is er ook)





Opnieuw gaan we afscheid nemen maar vergis ik mij of is dit toch anders dan in januari? Het nieuwe vreemde avontuur is niet meer zo nieuw en vreemd. Gaan we er met z`n allen echt aan wennen? en is het leuk om een vakantieplek te hebben bij zoon/dochter, broer/zus, oom/tante en vriend of vriendin? Voor iedereen die het afgelopen jaar al bij ons is geweest is het nu al leuk om herinneringen op te halen en kan men zich beter voorstellen waar wij wonen en leven.
Wel nemen wij definitief afscheid van ons huis, onze plek in Groningen waar wij 11 jaar een geweldige tijd samen hebben gehad. Hier komen wij niet meer terug. Het huis is schoon en leeg voor de nieuwe bewoner. En wij, het is goed zo. Het heden is Kythira.

Terug op Kythira!
Wat heerlijk, wat een prachtig licht, tranen van geluk springen in m`n ogen.
Spannend is het nu wel. Het bouwen is gestart en de zenuwen gieren ons af en toe door de keel. Dat hoort er allemaal gewoon bij, denken we dan maar.

We zijn beide teruggekomen vanuit Nederland met een verkoudheid maar met name bij mij (Albert) wil de kriebelhoest maar niet overgaan. Reden om toch maar even de dokter te bezoeken. Op Kythira kennen ze geen huisartsen dus ben ik maar rechtstreeks, zonder afspraak, naar het ziekenhuis gegaan. Er wordt in de buurt van ons grote project een nieuw ziekenhuis gebouwd met maar liefst 22 bedden. Aangezien deze nog niet gereed is zijn we voorlopig nog aangewezen op het oude ziekenhuis in Potamos. Bij binnenkomst moet je meteen het consult afrekenen. Kosten: € 3,00, al met al te overzien. Daarna is het wachten geblazen tussen grote groepen ouden van dagen waarvoor het ziekenhuis een soort ontmoetingsplaats is.
Zoals altijd zijn de Grieken zeer belangstellend en razend nieuwsgierig, dus uiteraard vroegen de andere patiënten mij meteen wat mij dan wel niet mankeerde. Daarna kwam de huisarts nog even op de gang om luid te vragen welke klachten iedereen had en tenslotte ging tijdens mijn consult de halve rij wachtenden om het hoekje van de deur meekijken welke diagnose de arts zou stellen. Kortom, privacy ten top!
Na 10 seconden met een stethoscoop mijn rug beluisterd te hebben kwam de dokter tot de diagnose bronchitis. Met een lijstje werd ik doorgestuurd naar de apotheek. Tot nu hadden wij de apotheek bijna alleen maar bezocht voor Tipsie's vlooienbandjes maar het viel ons altijd al op dat de mensen met zakken vol medicijnen de deur uitgingen. Maar nu werd mij duidelijk waarom want het bleek dat de dokter mij 4 medicijnen voor geschreven had. De apotheker, die mij zeer verbaasd zag kijken, kreeg medelijden en vertelde mij dat 2 van die medicijnen eigenlijk overbodig waren, dus ik ging uiteindelijk de deur uit met tabletten en een hoestdrankje. De 10-daagse kuur heeft niet veel geholpen want een maand later is de hoest er nog steeds. Wel heb ik begrepen dat veel mensen op Kythira de zelfde klachten hebben en dat het 'het seizoen' is, dus het zal wel goed komen. Als het echt een probleem wordt kan ik altijd nog naar een privé-ziekenhuis gaan. Deze zijn in ieder geval zeer geliefd bij de Griekse mannen, voornamelijk omdat de zusters er op hun uiterlijk worden uitgekozen en blijkbaar niet om hun kwaliteiten.

Anita en Albert




Boven een straatje in Frilingianika en onder ons huur-appartement nu.
Klein maar fijn.



En dit vogeltje hebben we gespot in Diakofti.



NOVEMBER 2008

De geur van geplukte olijven.
De geur van de olijfpers c.q. fabriek.
Een geur die niet te omschrijven is. Groen en grond en natuur en een bittertje, je moet er bij zijn om het te begrijpen. Net zoals bij de olijfpers zelf. De pick-up's, 4 WD en vrachtauto's, gevuld met vele zakken olijven, rijden af en aan. Mannen met gebruinde gezichten, van het dagenlang plukken, die goed in de gaten houden wat er met hun olijven wordt gedaan. De plakkerige vloer van de gemorste versie olie en weggerolde en fijngetrapte olijfjes. De stapels blikken en vaten, lege en gevulde met verse olijfolie. Daar staan wij tussen met 190 kilo olijfolie, in ons witte Opel Agila. Met verwilderde blonde haren en gebruinde gezichten van het dagenlang buiten werken. We hebben veel te bekijken in zo'n oud fabriekje (er zijn er meerdere op Kythira) en we hebben ook veel bekijks. Ze vinden het prachtig van die xenia. De eerste pluk van 6 dagen levert ons 39 liter (ochi, KILA) olijfolie op. We staan 12% af aan de fabriek ter betaling van de kosten van de pers. Na een week regen en wind en af en toe een zonnige dag zijn we begonnen aan nog eens 5 dagen plukken.. De olijven waren dikker en mooier, door de regen zeggen de Grieken, dus dat zal vast meer olie opleveren. Bij het wegen hadden we 160 kilo, verdikkie minder dan de eerste keer. En de olie was maar 30 liter maar wel poli kala(volgens de jongens van de fabriek, de slijmballen). En waar komen wij vandaan? Spanje? En wat doen wij op Kythira? Wat doen wij voor de kost? Of we binnenkort nog eens komen met olijven. Een van de jongens was in oktober 5 dagen in Amsterdam geweest met 5 vrienden. Ze hadden gefietst en natuurlijk veel gerookt (de Nederlandse specialiteit) en zelfs nog een paddenstoel geprobeerd. Je bent jong en je wilt wat. Genoten dat hij had, zo mooi dat Amsterdam. En hij had nog een vraag: of je met drank in het openbaar over straat mag lopen en tegelijk drinken? Een dergelijke vraag is best lastig te beantwoorden. We stonden ook maar wat te ehh… tja… Albert en ik elkaar aankijken: weet jij hoe dit zit? Weten we gewoon niet.

De Olijfboom

De Olijfjes

De Geplukte Olijven

De Fabriek met onze Olijven

De Olijfschoonmaak

De Olijftapenade

De Olijfboer, met zijn naam op de pers in het Grieks en Engels

Waar het allemaal om gaat: De Olijfolie, To Ladi

Wat we wel weten is dat wij inmiddels verslaafd zijn aan het olijvenplukken. De boom vol zwarte olijven proberen te ''killen'' is een hobby geworden. Gedachten op nul, de benen goed op de grond of in de boom plaatsen voor de juiste balans en daar wordt weer een boom bevrijd. En die boom vindt al dat geroskam heerlijk, daar ben ik van overtuigd. Met een grove kam langs de takken glijden en daarbij zoveel mogelijk olijven in 1x er proberen af trekken. Samen met blad en dode takjes. Grote takken worden gesnoeid en je voelt de boom weer adem halen. De winterslaap kan beginnen. De ene boom is ook de andere niet. Er zijn echte klimbomen met van die hele grote zijtakken. Het klauteren en klimmen in die boom maakt je 30 jaar jonger (in gedachten weliswaar) even weer kind zijn. Dat je er wel eens uitvalt (1x in 11 dagen) hoort erbij. Op tijd een tak grijpen en dan val je in slow motion 2 meter lager op de grond. Even schudden met het koppie en hup die boom weer in want die olijven, die moeten eruit. De wat jongere bomen zijn weer fijn omdat het plukken snel gaat, minder takken, de netten hoef je niet steeds te verleggen en ze hebben ‘’gladde takken’’. Tegenwoordig zijn er ook elektrische kammen voor het plukken. Dat gaat snel, heel snel, alleen de olijven spatten meters ver weg. En sommigen beweren dat het niet goed is voor de bomen. Veel netten heb je dan nodig en op schuine hellingen is het nog lastiger. Wij doen lekker ouderwets omdat het klauteren zo fijn is en met het zonnetje erbij is het zo ontspannen. Kan geen anti-stress therapie tegenop. Boomgaarden genoeg hier, dus wie denkt: dat wil ik eens proberen? November 2009 ben je van harte welkom.

of een strandje bezoeken zit er nog mooi uit in november, toch?

Het werken ''op het land'' is heerlijk maar wat als het land een poging doet ons te bewerken? Dan komen alle elementen even samen en denk je op z'n minst dat de Griekse Goden tot leven zijn gekomen.
Het waait niet meer het stormt. De plastic tuintafel en stoelen, van ons huurappartement, vliegen door de lucht. De was ligt ergens honderd meter verderop in een tuin.
Het regent zo hard dat het water horizontaal tegen ons huisje aanslaat, en door alle kieren naar binnen stroomt. Hele stukken grond vallen van de hellingen naar beneden.
De donder en bliksem gaan de hele nacht onafgebroken door en zijn zo heftig dat wij regelmatig denken dat het huis van de buren instort? Een fijn idee dat onweer in combinatie met die traditionele Griekse wapening die uit het platte dak van ons huurhuisje steekt.
De wind, de regen, het onweer en het uitvallen van de elektriciteit doen ons besluiten om alle luiken te sluiten. De kaarsen gaan aan en we kruipen onder de warme dekens.

brrr koud en nat de ene dag

op blote voeten op het strand de andere dag

De volgende dag schijnt de zon weer, het is warm en Kythira ziet er schoon en opgeruimd uit.
Na zo''n regenbui is het gras weer een beetje groener. En alle mensen die alleen gebruik maken van hun eigen regenwaterput en niet zijn aangesloten op het stadswater, zijn weer heel blij. De watervoorraad is weer flink aangevuld.
We kwamen een stel tegen die een waterput hebben van 250 m3 dat wil zeggen 250.000 liter water. Nu waren ze allebei nogal fors. Ze drinken vast meer water. Er zal meer water nodig zijn om het totale lichaamsoppervlak te poetsen maar zoveel. Inmiddels weten we veel meer over het waterverbruik per persoon (Nederlandse maatstaf) en dat is 135 liter per dag. Op jaarbasis gebruikt 1 persoon 49.275 liter (135 x 365) en voor 2 personen dus het dubbele, dan heeft dit stel genoeg voorraad. De grote vraag voor ons is: valt er zo veel water op Kythira dat een dergelijke put gevuld kan worden?
We verdiepen ons op dit moment in al dat waterverbruik om te bepalen hoe groot de septictank en de waterput voor de regenopvang moeten worden? En hoe staat het met de afwatering van ons landje? Zaken waar we ons in Nederland echt niet mee bezig hielden. Wat dacht je van de keuze van het verwarmingssysteem rekening houdend met de aanschafkosten en de verbruikskosten. En zijn we dan wel 'groen' bezig? Mooie foto's maken voor ons weblog is 1 ding maar we hebben ook veel serieuze zaken te bespreken en uit te zoeken. We moeten het eigenlijk toch zelf doen want informatievoorziening is niet het sterkste punt van de Grieken.

Prachtige dorpjes om door te wandelen

In de achtertuin van Pitsinades staat een kerkje met fresco's

Af en toe even de boel de boel laten en gewoon lekker gaan wandelen of zee-vissen. Wauw!
Samen met Takis zijn we op een mooie en warme middag de zee opgegaan. Met ons drieën in zijn piepkleine schommelbootje (wisten wij veel).

Dat kleine bootje met die meneer/visser, Takis, gaan we de zee op

Albert kreeg eerst vaarles. Het haventje uit deed Takis en daarna moest Albert zorgen het bootje het haventje weer in te varen. Lijkt eenvoudig maar de rotsen onder water moet je wel kennen. Het ging allemaal goed dus de volgende stap was om verder de zee op te gaan. Nadat het juiste vispunt was bepaald, door Takis, werd het eerste net uitgegooid. In totaal gingen er 5 in zee, dat ging redelijk vlot.

De netten in zee

Wachten tot de vissen het net in zwemmen en wat ouwehoeren

Om 6 uur begon Takis de netten weer binnen te halen. Albert stuurde het bootje op aanwijzingen van Takis. Ik zat erbij en keek ernaar. Ik moest me stevig vasthouden met al dat geschommel en 2 tassen en flessen water op een mini-mini bankje (als ik dat vantevoren had geweten). Takis moest ook nog ergens zitten dus mijn en zijn plekje waren zo klein dat we ieder op 1 bil zaten.

Ondertussen bleven er veel vissen met hun vinnen en scherpe haken vastzitten in de netten. Toen eindelijk alle netten binnen waren en Takis alle vissen eruit gepulkt had (er zaten giftige vissen tussen dus wij mochten niet helpen) was het inmiddels half tien 's avonds. Wij lagen op apegapen, flauw van de honger. Wisten wij veel dat dit een uren durende happening zou worden. Takis had de avond van zijn leven. Met Albert als stuurman en ik enthousiast joelend bij iedere gevangen vis en dat was nogal eens. De vangst was namelijk subliem. Wij hebben 4x gegeten van ons aandeel maar als ons diepvriesje groter geweest was had 10x ook gekund.

De visvangst

Takis vist in de winter regelmatig en zelfs met die harde wind, hoorden wij later, is hij alleen de zee opgegaan. Golven zo hoog, meters hoog volgens hem. Zijn bootje is in de haven op de rotsen geslagen en heeft nu een gat in de romp. Het meest verontrustende was toch wel dat hij vertelde niet te kunnen zwemmen? Wel heb je het ooit. Rare jongens, die Grieken.
Naast de vissen hebben werden we bijna onder de voet gelopen door een kudde schapen.

Aangegaapt door een stel geiten.

Al wandelend ontdekten we een lief knorrend varkentje

en blijkbaar is het wandelende tak tijd. Deze zien we nu regelmatig.

Dan de kattenpopulatie in Frilingianika. We passen op 2 buurtkatten. Een-oog Nemo, die nogal schuw is,

en Le Chat die precies het tegenovergestelde is. In uiterlijk en in gedrag, zodra je in haar buurt bent loopt ze voor je voeten gaat zitten waar je net wilt gaan zitten en zet continue haar scherpe nagels in je benen. Ze eist aandacht.

Nu loopt er ook nog een zieke kat rond. De huis-oppas van onze buuf heeft van de dierenarts een val meegekregen. We zijn bang dat deze kat de andere katten besmet dus is de bedoeling het zieke beestje te vangen en dan door de dierenarts te laten bekijken. De val is vakkundig geplaatst met een bakje met eten om de kat te lokken maar het bakje is telkens leeg en de val ook! De zieke kat hebben we sinds het plaatsen van de val ook niet weer gezien. Zijn katten echt zo bij-de-hand?

Help! Brand

Waar we van schrokken toen we thuiskwamen na een dagje olijfplukken was een brandlucht en binnengekomen zagen we achter ons huis een flinke brand, vuur. Aangekomen bij de plaats des onheils bleek het gewoon een gecontroleerd brandje te zijn. Tuinafval werd door een paar buren zo keurig opgeruimd en de kindertjes (geen 10 jaar oud?) mochten het verbranden. Ook dit kun je je gewoon niet voorstellen in Nederland. De paasvuren (bestaan die nog?) waren altijd een grote happening maar dat in Griekenland? gewoon een vuurtje maken als er rotzooi is. Albert mag ook weer een fikkie stoken. De gesnoeide olijftakken van onze plukken moeten nog geruimd worden.

Anita

NB: zin aan een potje tafeltennis? nou dat kan in 2009 die staat bij ons in de achtertuin



DECEMBER 2008

De olijven zijn geplukt en geperst en dagelijks genieten wij van de olijfolie tijdens onze maaltijden. Niets is lekkerder dan de eigen oogst te consumeren. De bomen zijn gesnoeid en nu nog het afval verbranden.

Dat kun je niet plannen. Als het regent is het lastig branden en als het te hard waait mag je wel oppassen voor bosbranden. Toch kwam die mooie rustige dag en was Albert er een ochtendje zoet mee. Het landje staat er weer netjes bij. Een week later ontmoeten wij de eigenaar. Hij is erg blij met ons geleverde werk. Of we nog meer willen plukken? Op een ander veld van hem met nog oudere bomen. ”Ja leuk”; zeggen wij. Kunnen we weer lekker klimmen en klauteren; denken wij. Als heuse Kythirese olijfboertjes in de dop komen wij met hem overeen dat januari een betere maand is. De feestdagen zijn dan voorbij en het weer is dan voorspelbaarder.
Januari lijkt op dat moment nog heel ver weg. Onze hoop is nog steeds dat wij dan de verhuizing naar ons eigen huisje achter de rug hebben en er definitief wonen. Eind december op het moment van dit schrijven, is niets minder waar en zal het nog zeker een maand duren voordat ons huisje wordt opgeleverd. Elke dag kijken wij er even (Project Frilingianika) waar wel wat gewerkt wordt maar met horten en stoten. De aannemer heeft nogal wat land met heel veel olijfbomen. Als het een dag mooi weer is gaat de hele familie olijven plukken. Een dag slecht weer? O ja, dan zijn er in de winter altijd wel wat kleine klusjes, waaronder ons huisje dus. De aannemer roept al een jaar dat het een klein klusje is. Maar wat denkt hij nou echt, wat gaat er eigenlijk om in het brein van een Griek? Interessante vraag. Zeker nu wij bijna een jaar op Kythira wonen wordt het ons steeds duidelijker dat dit meestal onduidelijk is. Deze stelling bewaren we voor een ander moment.

Half december stond de maan 30.000 km dichter bij de aarde, wat een licht in de nacht

Laten we stellen dat ons huisje schitterend wordt en door op Kythira te zijn kunnen we direct overleggen. Zo ook die keren met het uitzoeken van de kleuren voor het cement. Op een dag, aan het einde van de middag, worden wij uitgenodigd om bij 1 van hun hotels het kleurenpalet te komen bekijken zodat wij beter kunnen kiezen. Na een enthousiaste rondleiding zijn wij eruit. Het duurt nog zeker 2 weken voordat het kleuren mengen zover is. Op een avond staat de aannemer op de stoep. De volgende morgen is het zover of wij om 8 uur in de ochtend bij het huisje willen zijn. Liefst met foto's dan kunnen ze de kleuren zo namaken. Om 8 uur staat Albert op de stoep. Niemand aanwezig (had ik dat voorzien?). Uiteindelijk verschijnt de aannemer. Dan de kleuren: een beetje van dit en een beetje van dat. De donkerblauw kleur is op. Halen ze even. Half uur verder. De kleur is klaar. Smeren maar. Wachten tot het droog is ter beoordeling van de goede kleur. Albert geeft aan dat het prima is, hij heeft zin aan zijn ontbijt. Om 10.30 komt hij eindelijk terug. Ze zijn zo aardig maar overzichtelijk doorwerken is er niet bij (vinden wij). De volgende ochtend wordt Albert weer verwacht voor een andere kleur. Na 15 minuten lieten ze hem gaan.



Door al dat heen- en weer geloop in ''ons'' dorpje zien we soms vermakelijke dingen. Zoals deze ”dog and cat fight” . De kat is Le Chat en van onze buuf die nu in Parijs woont. Wij proberen hem te verzorgen in de wintermaanden. Het is echt een aanhankelijke kat en hij wil steeds bij je op schoot kruipen. Albert is 1x dusdanig op een pootje van le Chat gaan staan dat hij een week lang op 3 pootjes rondhuppelde en zo ontzettend zielig keek. Samen met de huisoppas van onze buuf hebben wij nog een wilde kat gevangen die er erg ziek uitzag. Hij at al het eten van Le Chat op, die op een of andere manier toch tonnetje rond blijft. De dierenarts heeft de wilde kat gecastreerd en wat spuitjes gegeven. Hij loopt nog steeds klaaglijk miauwend rond in Frilingianika en jaagt ons soms de stuipen op het lijf. Hij is zo groot.


Waar gaan deze stenen heen?
In de bak van de auto schommelen deze reuzen vervaarlijk heen en weer. Naar ons grotere project(Fos kai Choros) misschien? Het werk gaat daar nog steeds als een speer. Daar kijken wij dagelijks en indien nodig hebben wij ter plekke overleg.
In al Albert's enthousiasme over de gebouwen wil hij nog wel eens de auto verlaten zonder de lichten uit te doen. In december is het hem 'maar' 3x overkomen zodat de accu volledig leeg was.


De kerst nadert en tot onze verbazing en plezier verschijnt er overal kerstverlichting. Op straten en aan huizen, knipperend en al, en in de winkels. Ons kerstgevoel begint nu langzaam te komen. Zeker als wij op zoek gaan naar cadeautjes. Op eerste kerstdag gaan we met z'n 13-en kerst vieren en hebben we allemaal een lootje getrokken. Voor 5 euro iets kopen is de opdracht. Dat lijkt toch niet zo lastig als bij aanvang gedacht. De creativiteit van iedereen komt boven drijven blijkt naderhand.

Het eten was heerlijk. Iedereen had een opdracht voor een onderdeel van het kerstdiner. Van de fingerfood tot de aan de kaasplank na. Samen eten, cadeautjes uitpakken en spelletjes doen en toen waren we 12 uur verder. Om 3 uur in de nacht belanden we rozig en vermoeid in ons bedje.

Tweede kerstdag bestaat niet in Griekenland maar in Nederland zit de hele familie wel bij elkaar en zonder ons. Skypen dus met de familie en iedereen is op z'n kerstbest. Zelfs ons jongste nichtje van 4 maanden kraaide prettig mee.

Het kafeneon in Aroniadika, het hele jaar dag en nacht open, is met de kerst gesloten

Oud & Nieuw vieren we in een kleiner gezelschap (bij een Griek thuis) en misten we zeker de oliebollen en het vuurwerk. Het eten was weer overdadig; wat zijn we allemaal toch goede thuiskoks. De klok van 12 uur ging bijna ongemerkt voorbij. De uren daarna zeker want het was pas om 5 uur dat wij ons hoofd op ons kussen vlijden. Wat opmerkelijk was op oudjaarsdag is dat dezelfde sfeer in de lucht hangt als in Nederland. Veel mensen zijn ook hier vrij(de kerstvakantie) en er wordt vanalles ingeslagen. Overvolle supermarkten en mensen met boodschappenlijstjes. Iedereen rent koortsachtig heen en weer. Het oude jaar gaat....In Griekenland is het gebruikelijk dat men voor het nieuwe jaar aanbreekt elkaar al Gelukkig Nieuwjaar wenst. Dat begint al na de Kerst en op Oudejaarsdag komt het tot een climax. Dan kun je niet over straat lopen zonder dat iemand je toeschreeuwt: Chronia Polla.

In december is het kraakhelder weer

In december een nieuwe/oude grot ontdekt

In december is het tijd voor een strandwandeling

Begin december bloeit de Bermuda Buttercup

Het Jaar 2008: Onze Emigratie
Inmiddels wonen wij al 11 maanden op Kythira en wat zijn die maanden voorbij gevlogen.
Het eerste halfjaar in Manitochori(weet je het nog? Zie onze verhalen van januari-juni 2008) in het zuiden van Kythira. Vanaf juni in Frilingianika in ons huurappartementje. In Frilingianika omdat ons eigen huis nog steeds verbouwd moet worden maar wij daar wel onze supersnelle ADSL verbinding hebben. We komen er nu pas achter dat dit een groot voordeel is. Je krijgt namelijk niet zomaar ADSL. Hoe verder vanaf Potamos of Chora des te lastiger dit wordt of eigenlijk onmogelijk. Geen ADSL? Dan duurt een foto downloaden een eeuwigheid en Skype werkt slecht. Wij zijn heel erg blij dat wij weblog goed bij hebben kunnen werken om zo Nederland (!) op de hoogte hebben kunnen houden van ons wel en wee. Andersom geldt dit uiteraard ook.
Het wonen op verschillende delen van het eiland was achteraf ook erg leuk. Zo klein als het eiland is zo anders is het toch in het Zuiden of in het Midden. De sfeer, andere mensen, andere fraaie uitzichten, andere winkels. Het werken afgelopen zomer op het vliegveld en op het strand in Kapsali heeft ons ook veel geleerd over het eiland en de mensen die er komen en gaan. Veel zomerhuizen die nu leeg zijn en waarvan over een paar maanden de eerste bewoners weer terug komen, is een leuk vooruitzicht. Als al die mensen er zijn is het leuk maar de rust na de zomer die over het eiland valt is ook wel heel prettig. Nazomeren onder elkaar.
Het leren van de Griekse taal gaat voor ons gevoel langzaam. Maar als we serieus terugkijken valt dat best mee. Een simpel gesprekje is te voeren en zeker als de gesprekspartner zijn best voor ons doet. Toch spreken er buitengewoon veel mensen Engels en dat is prettig maar ook een valkuil. Dus gaan wij vrolijk door met studeren, wat leuk is om te doen, en blijven we de e-mail lessen van Omilo, www.omilo.com, volgen.
Dan de moeilijke momenten waren die er echt? Dat heeft zich toch louter beperkt tot lichte irritaties tussen Albert en mij. Wat wil je als je 24 uur per dag bij elkaar bent en nu op een oppervlakte woont van maar 25m2. Ik dacht dat november en december daarin best lastig zouden zijn omdat we meer binnen zitten maar niets is minder waar. Het is knusser dan ooit. Onze Griekse werkgevers waren lastiger om mee te werken!
Ons bezoek aan Nederland in oktober jl. heeft zeker mee geholpen om te voorkomen dat we het ''moeilijk'' zouden krijgen. Met dat vooruitzicht in het verschiet was de zomer makkelijk door te komen. Deze weken waren een mooie ''afronding'' in Nederland voor het jaar 2008. Het nieuwe jaar is begonnen, fris, verwachtingsvol, spannend en zeker zonnig.

Eind december verschijnen de eerste anemonen

---

Time-Less &copy 2007 - Pagina gegenereerd in 0.0258 seconden | Site Views: 20848