2013: de broers Maneas 

Kardoela 'on alert'



Een must see op Kythira is de ruïnestad Paleochora. Vanwege de bijzondere locatie, de mystieke sfeer, de spannende en droevige legende en het prachtige pad er naartoe. Vanuit ons Guesthouse is dit wandelend gemakkelijk te doen of, een andere mogelijkheid en erg leuk, op de fiets. Altijd valt er iets nieuws te ontdekken. Nieuwe zijpaadjes bijvoorbeeld. Waar leiden die naar toe? Zo gaan we op een namiddag op ontdekkingstocht.


Paleochora, de verlaten stad, prachtig gelegen op een heuvel en omringd door diepe kloven, vroeger moeilijk te vinden en te bereiken. In het midden van de foto is de grote gerenoveerder verdedigingsmuur goed te zien.


We slaan een voor ons nieuw pad in. Dit keer zijn we vanwege tijdgebrek met de auto maar we besluiten halverwege het smalle pad deze toch maar te laten staan en te voet verder te gaan. Hij blokkeert de weg maar het is hier zo stil wie komt hier nu?
We wandelen richting een verlaten boerderij en krijgen plotseling een adembenemend zicht op Paleochora en de zee, weer heel anders dan we gewend zijn. Het pad loopt door naar Paleochora.


Anita in de wei.


Na een wandeling van zo'n half uur lopen we weer terug en zien plots in de verte een auto achter die van ons staan. Er staan twee mannen naast. We haasten ons die kant op en bij de auto aangekomen, verhit door het snelle wandelen, bieden we onze excuses aan. Ondanks dat ze al geruime tijd hebben staan wachten, reageren beide heren lachend: “Geeft niets, we zagen jullie al in de vallei deze kant op komen.“ Blijkt dat de heren de eigenaren zijn van de verlaten boerderij en onderweg waren om wat te werken in hun olijfboomgaard verderop in de vallei. En zo ontstaat er een gesprek half in het Grieks en Engels, met Autstralisch accent. Dit stuk grond was van hun overleden broer en nu plegen zij het onderhoud.

Dan komt het hele verhaal. De auto van hun broer was al lange tijd stuk en dus tufte hij altijd heel rustig op z'n brommer over het eiland(zijn broers maanden hem regelmatig zijn auto te laten repareren). Zo ook die middag precies op de afslag van deze weg. Er kwam een auto aan, die haastig onderweg was naar het vliegveld en de bocht te ruim nam. Broer Maneas werd in de onoverzichtelijke bocht met brommer en al geschept en overleed ter plekke. Uiteraard kenden wij het verhaal al van een paar jaar geleden en we kenden hem als de brommerrijdende Kythiriaan die altijd vriendelijk groette. Zijn broers hebben het er duidelijk nog erg moeilijk mee.



De broers zijn geboren op Kýthira maar al jong stimuleerden hun ouders hen om naar Australie te gaan. Om geld te verdienen en, zo dacht men toen, een beter leven te leiden. Ze begonnen een bedrijf in Australië. Dat liep aardig maar het verlangen naar Kýthira was zo groot dat ze, ondanks de kostbare en lange reis regelmatig terugkwamen naar het eiland. Uiteindelijk kwamen ze definitief terug. Ze trouwden, kregen kinderen en deze kinderen wonen nu allemaal op Kythira.


Vervallen kerkje boven Paleochora


Ze missen hun broer erg. Het land met de vervallen boerderij en de boomgaard is bewerkelijk en groot. Als we zeggen dat we het zo'n bijzonder plekje vinden vragen ze met pretoogjes of we het misschien willen kopen.
Vervolgens vertellen ze verontwaardigd dat iemand de mooie zandstenen kozijnen uit de boerderij heeft gesloopt en het interieur over de kop heeft gehaald. Wij voelen enigszins beschaamd met hun mee want even te voren hadden we nog door de deur van de boerderij zitten gluren naar een mooie oude houten kist. Spullen meenemen uit zo'n bouwval doen we nooit want we weten inmiddels ook dat al die afgelegen ruïnes toch altijd een eigenaar blijken te hebben die er nog regelmatig komt en waarde hecht aan zijn bezit. Hoe vervallen het ook is.


Natuurlijk willen de heren ook weten wat wij doen. Maar het is een klein eiland dus ze hebben ons uiteraard wel vaker gezien en weten precies waar we wonen en wat we doen. Een van de broers blijkt ongeveer dagelijks bij ons huis langs te komen want hij is een soort beheerder van het huis van onze 'buurvrouw', die vorig jaar op 102 jarige leeftijd is overleden.
“Kom maar eens langs” zeggen we als we afscheid nemen. Als we ze nu tegenkomen zijn we oude bekenden en maken we een praatje of er is getoeter en gezwaai vanuit de auto. Ja zo gaat dat.


Paleochora en het vervallen kerkje.


Anita