“Zullen we volgend jaar (2014) drie weken StilteWandelen organiseren?” Zo stelde Rian voor nadat ze net twee weken had rondgewandeld op Kythira.
Zo ontstond het idee om een derde week voor te bereiden maar dan net even anders. Het verschil zit in het niveau van de wandelingen waardoor ook diegenen kunnen deelnemen die niet lang kunnen of willen wandelen. Tevens zal Rian bij de thema’s van mindfulness de natuur intensief gaan gebruiken. Het voorlopige weekprogramma vind je door hier te klikken . Zo worden de StilteWandelingen op Kythira mogelijk voor bijna iedereen. Jong of oud, man of vrouw, behoefte aan zon, wandelen in de natuur of gewoon een opgeruimd hoofd krijgen. Met welke reden je ook komt het zijn ware 'oplaadweken'. Om nader kennis te maken met Rian en haar manier van werken hebben we haar geïnterviewd. Door hier te klikken ga je naar het interview.
Griekse Stamathoela
Ergens tussen Frilingianika en Diakofti rijden wij op een verlaten zandweg. Plotseling zien we daar een kleine Griekse dame lopen herkenbaar aan een plastic tas bungelend aan haar arm waar groene plukken uitsteken. De groene plukken oftewel chorta is de lekkerste groente, en vooral vers geplukt in het wild, in het voorjaar. De Griekse heeft goede oren. Ze draait zich om en wij stoppen. Misschien wil ze wel een lift? Ze begint meteen in het Grieks te praten. “Waar we naar toe gaan?” “Dat weten we niet want we kennen deze weg niet”, vertellen we haar. “Die loopt dood” vertelt ze ons. Ze woont namelijk zelf aan het einde van de weg een paar kilometer verderop.
Agia Moni op de achtergrond.
Er worden een hele serie vragen op ons afgevuurd. Wat we hier doen, waar we wonen en of we kinderen hebben. Blijkbaar worden we beoordeeld als goed volk want prompt nodigt ze ons uit voor een kopje koffie. Aangekomen bij haar huis met een tuin vol geiten, schapen en katten, die ze uitbundig begroet, komen we in haar kleurrijke keuken die, naast de normale keukenapparatuur, ook nog eens volstaat met foto's.
Al gauw zitten we middenin haar familiegeschiedenis en dat is wel zo interessant met al die foto's erbij. Zo herkennen wij ook een aantal gezichten. Vaak in een veel jongere en vooral slankere versie. De koffie laat nog even op zich wachten. Wel komen er zelfgemaakte koekjes op tafel, melomakaronia en kourabiedes en ...zelfgestookte tsipoura . Nadat we haar gevraagd hadden ook een glaasje voor zichzelf in te schenken doet ze dat. Ze neemt zelfs een koekje. We proosten op de liefde en de gezondheid. Meer dan een keer. Er komen nog meer verhalen. Dat ze vroeger in het gebouw naast hun huis een kaasmakerij hadden en de kaas samen met haar 12 jaar geleden overleden man werd verkocht op de zondagmarkt. Dat de kinderen vroeger 6 km heen en 6 km terug naar school in Frilingianika moesten lopen op schoenen die ze zelf gemaakt hadden van oude tractorbanden. Dat er vroeger getrouwd werd met dorpelingen of hooguit een dorpje verderop want dan wist men wat voor vlees ze in de kuip hadden en was men zeker van het onschuldige bruidje. En ook gingen ze te voet naar Milopotamos en het klooster Mirtidiotissa, waar ze wel 10 uur over deden. Maar gelukkig konden ze er overnachten.
De kerk: Prophet Ilias.
Ze werd geboren in het dorp Trifillingianika en haar meisjesnaam is dan ook Trifilli. Kythiriaanser kan haast niet. Ruim 50 jaar geleden verhuisden ze naar de bijzondere en afgelegen plek waar ze nu alleen woont en niet bang is. Want de kinderen en kleinkinderen wonen en werken allemaal op het eiland. Haar kinderen hebben ieder een eigen bedrijf. Zoon als supermarkt eigenaar, dochter als eigenaresse van de snoepwinkel in Potamos en een andere dochter is eigenaar van het hippe café La Strada op de weg van Aroniadika naar Potamos.
De cel.
Na al deze verhalen werd het tijd om koffie te zetten. Het deksel van de grote waterput die zich middenin de keuken bevindt ging open. Er werd een grote emmer aan een touw naar beneden gelaten en onze glazen werden gevuld met vers regenwater. Volgens haar van de allerbeste kwaliteit. De Griekse koffie werd gezet, 2x koken, en er kwamen nog meer koekjes op tafel. Koeloerakia , ook zelfgemaakt. Tijdens de koffie vertelde ze het hele recept. Volgens haar zeer eenvoudig. Het moet goed gekneed worden, de hoeveelheid (rood) meel is niet zo belangrijk, het deeg moet stevig genoeg zijn om te rollen. En daarna heel kunstig vouwen. Al met al leek het toch niet zo gemakkelijk...
De muur
Uiteindelijk werd het tijd om afscheid te nemen van deze 78-jarige lieve dame – jiajia . Bij het naar buiten lopen vertelden we dat we de dag ervoor de berg op waren gelopen, meer geklauterd, en ja ze had stemmen gehoord en was naar buiten gegaan om te kijken waar dat geluid vandaan kwam. Ze kon ons ook vertellen dat de meters dikke oude muur boven op de berg bedoeld was voor een te bouwen vesting vermoedelijk van de Venetianen.
De muur, die toch wel heel lang is en breed.
Het kleine huisje ernaast was de cel, waar vroeger een bewaker met een gevangene al klimmend naar toe gingen. En zo staan daar eenzaam op die berg, Koutsokefalo , alleen een kerk, een cel en een dikke muur. De bouw van de vesting is namelijk gestopt toen bleek dat het lastig was om water de berg op te krijgen.
Fantastische uitzichten boven op de berg. Niet geschikt voor iemand met hoogtevrees en de wandeling is niet lang maar het laatste stuk is wel heel steil.
Het dorpje in de verte is Agia Pelagia. Wij zagen ook nog de vuurtoren in het Noorden helaas niet terug te zien op de foto.
Daarna heerlijk eten in Diakofti. Hier zie je, foto onder, een vrachosalata , chorta welke te vinden is tussen de rotsen. Charides zaganaki , garnalen in een overheerlijke tomatensaus met feta en peterselie. Huisgemaakte taramosalata de overbekende viskuitdip en jioeverlakia . Gehaktballetjes met rijst en gegaard in een heerlijke bouillon van citroen en ei. Durft te vragen in een restaurant naar de huisspecialiteiten. De Griekse keuken is heel traditioneel, seizoensgebonden maar buitengewoon lekker en ook nog eens gezond.
Albert&Anita
Calendar
