Een veelgestelde vraag, of alleen een gedachte en niet gestelde, is nog altijd: Wat doe je toch de hele dag als je een Guesthouse, en nog wat huizen , beheert? Veel mensen zijn van mening dat we daar geen dagtaak aan kunnen hebben. Of iemand die aan mij(Anita) vraagt: ”En? Wat doe jij voor werk?”
Blijkbaar geeft Albert de indruk dat hij veel drukker is, de slimmerik. Los van het feit dat onze dagelijkse werkzaamheden bestaan uit het zwaaien met poetsdoeken, draaiende houden van wasmachine en droger, rinkelende telefoons aannemen (in de zomer gemiddeld zo'n 25 keer per dag), verrichten van kleine reparaties en het bewateren van de planten, dus eigenlijk een soort schoonmaakdienst, receptionist en klusjes-/tuinman/vrouw, is er nog meer.
Het ontvangen en uitzwaaien van onze gasten, beantwoorden van vragen, maken van ontbijt, kortom: gastheer en gastvrouw zijn. Dan de marketing afdeling: het bijhouden van website en weblog, het beantwoorden van emails, het maken van ReisVoorstellen. De financiele afdeling: betalingen die wel of niet binnenkomen controleren, de eindafrekening, de nota's opmaken voor de Griekse gasten en zo is er een hele lijst met dagelijkse werkzaamheden. Op de aanhef van dit stuk kom ik later terug.
Niet onze gasten
Een ander, door ons nooit vantevoren bedacht fenomeen zijn de bezoekjes van 'niet-onze-gasten', in alle nationaliteiten en in de zomer vaak meerder malen per dag. Dan bedoel ik niet vrienden en bekenden die wonen en werken of vakantie vieren op het eiland. Nee, de 'niet-onze-gasten', totale onbekenden, die spontaan komen voor een kijkje binnenshuis en een praatje of hele serieuze vragen over de bouw. 'Oeps, dat gaat tijd kosten', denken we dan. Iedereen is zo enthousiast en belangstellend maar het is niet altijd eenvoudig om dit in te passen in onze dagelijkse werkzaamheden. De reden is dat er nog gezwaaid moet worden met, juist ja, de poetsdoek en er uitpuilende wasmanden wachten en etc etc. Werk zat! Inmiddels raken we gewend aan spontaan bezoek en afhankelijk van ons werkschema maken we wel of geen tijd. We zeggen het ook als we geen tijd hebben wat misschien niet altijd even vriendelijk overkomt maar de werkdruk is op een aantal momenten van de dag hoog.
Genoeg hierover, met sleurverhalen willen we niemand vervelen. Veel leuker is het om nu eens te op te schrijven wat we beleven met onze gasten. De afgelopen maanden heb ik het een beetje bijgehouden en de leukste staan hier.
Een prachtige sprinkhaan. In augustus veel krekels. Waarom ben ik niet bang voor krekels en gil ik alles bijelkaar bij de eerste de beste spin?
Krekels zijn groter en huppen in het rond dat het een lieve lust is en een spin zit alleen maar te zitten of te hangen in zijn web, maar ze zijn toch veel enger, vind ik.
Het is begin juni en er komen drie gepensioneerde Australisch/Griekse dames over voor een paar dagen Kythira. Omdat het Guesthouse vol zit hebben we een huisje voor ze gereserveerd in ons buurdorpje Aroniadika. Eén van hen heeft nog altijd familiebanden met Kythira, er zijn er wereldwijd zo'n 60.000 en ze hebben een eigen website , en nu ze gepensioneerd is, is het de hoogste tijd voor een bezoek aan haar geboorte eiland Kythira. Ze vliegen via Athene al waar ze nog een nachtje doorbrengen. In alle drukte worden ze in de lift op het vliegveld van een buideltasje beroofd, weg geld en creditcards.
In Athene wordt hun geadviseerd om een proces-verbaal op te laten maken op het politiebureau van Kythira omdat de tijd te kort was dit nog in Athene te doen. Dus de dames op naar het politiebureau in Chora-Kythira. Zoals het vaker gaat met officiële documenten is daar een vertaler bij nodig. Wie ze kennen die Grieks spreekt, Albert natuurlijk.... maar ze hadden geen telefoonnummer bij hun en de agenten hadden geen idee wie ze bedoelden. Wie nog meer? De autoverhuurder! Zo is Panayotis Devterevos opgeroepen om het proces-verbaal op te komen maken. Alsof hij niets anders te doen heeft in de zomer!
Op de dag van hun vertrek werd de huurauto gepakt, zoals gebruikelijk. klaar voor vertrek, aangekomen bij de auto waren alle spullen en de auto echter verdwenen.... Of nee, de auto was er toch nog maar de spullen..? Wat blijkt, één van de dames heeft alle bagage niet in de huurauto maar achter in een auto van een onwetende dorpsbewoner gezet. Dus maar weer op naar het politiebureau alwaar weer een vertaler nodig is....arme Panayotis. Inmiddels heeft de politie de auto kunnen traceren en net op tijd kregen de dames hun spulletjes terug. De agenten waren wel een beetje verbaasd, de dames reden in een donkerblauwe huurauto, terwijl de andere auto wit bleek te zijn! Dit zet de beroving in Athene ook in een heel ander daglicht.
Boven: overdag vanaf het terras van een studio. Onder: bij nacht en een heldere maan piept door een flard wolken.
In juni is er altijd een periode met horzels, van die vieze grote grijze. Ze steken ook nog en vooral op het strand als je nat uit zee komt. Ze doen verder weinig als je er eentje in je huis hebt. Het is dan meer irritant en viezig dat ze tegen de ramen fladderen op zoek naar vliegjes. Na een week of drie zijn ze ook weer verdwenen maar soms liften ze graag mee in bijvoorbeeld een auto. Zo ook onze gast die van ons terrein wegrijdt in zijn huurauto en in de auto een horzel waarneemt die het ook nog eens waagdt om op zijn been te gaan zitten. Al rijdend mept hij het vliegje en tegelijkertijd stuurt hij zijn auto de berm in. De auto zit muurvast(?). Dit is op één van de zeldzame ochtenden dat wij niet op het Guesthouse zijn. Bij-de-hand als hij is loopt onze gast naar het Kafeneon in Aroniadika en legt de situatie uit. Altijd is er een aardige buur die wel komt helpen. Zo ook onze buurman Stavros met zijn grote graafmachines. De auto trekt hij zo uit de muur, zonde van de bumper want die hangt er nu wel bij. Op dat moment komen wij terug en bellen direct de autoverhuurder voor de schade. Na een dagje was iedereen weer bekomen van de schrik en de horzel is niet meer gesignaleerd in de auto.
Een vlinder of een horzel nou dan weten we het wel.
Omdat mijn rijbewijs eind juni verloopt gaan we naar de KEP, een soort afdeling van de gemeente burgerzaken, voor een verlenging. Al eerder in maart hadden we geïnformeerd en dat was allemaal op Kythira te regelen is ons toen verteld. Na het inleveren van alle papieren was deze meneer niet meer zo zeker van de zaak. Hij gaat bellen en overleggen met de afdeling in Athene. Wij blijven wel even wachten. Ondertussen rijdt er een auto door de straat die stopt voor het KEP kantoor. Zonder het raampje van de auto open te draaien, en de deur van het KEP kantoor is dicht, schreeuwt de man door al die ramen naar de KEP medewerker of ze ook foto's maken. Nee schreeuwt de KEP medewerker terug die nog steeds aan de telefoon zit. De chauffeur van de auto knikt op z'n Grieks, hoofd een beetje schuin en dan ogen dicht en weer open, en rijdt verder Potamos in. Tja dit is nu echt Grieks. Trouwens ook van dat rijbewijs want uiteindelijk moet deze toch in Athene verlengd worden...
Jippie, de poortdeuren zijn klaar en geverfd. Ze zijn loodzwaar. Onze gasten Christian en Cees willen graag helpen om ze terug te plaatsen.
Het eindresultaat met slot en muurankers. De binnenplaats wordt er heel knus van. Niet onbelangrijk: het houdt de westenwind tegen, laten we nu net deze zomer geen wind of een sterke Noord-Oost wind hebben. Echt testen komt dus nog.
Nieuwe gasten, een charmant Frans stel komt logeren. Hij is net met pensioen en zij is zo fragiel en teer dat je haar nauwelijks een hand durft te geven omdat je bang bent haar fijn te knijpen. Elke ochtend om 8:00 uur zijn ze al op pad. Rond een uur of 2 komen ze met vele boodschappentassen terug en dan wordt er flink gekookt en uitgebreid buiten geluncht. Ditzelfde ritueel herhaaldt zich iedere avond om een uur of 20:00. Albert was al gauw haar Golden Boy en dat had echt alleen maar met zijn blonde lokken te maken.
Iedereen die wel eens op Kythira is geweest weet dat het flink kan waaien. Windkracht 7 komt een paar keer per jaar voor en ook in de zomer. Als je dan net op het verkeerde strand zit kan het zijn dat je gezandstraald wordt. Dat er dan regelmatig een zandkorreltje in mijn ogen, en neus en oren, komt zal niemand verbazen. Met mijn harde-zuurstof-doorlatende contactlenzen in voelt dat wél als een complete zandbak. Lens uit en....lens weg. De wind neemt dat stukje glas zo mee. Een uur hebben we nog gezocht, het zal een zot gezicht zijn geweest wij al kruipend over het strand. De lens is natuurlijk niet teruggevonden. Wat we ook hoorden is dat er zelfs iemand van een muurtje van 3 meter hoogte is gewaaid. Een flinke rukwind brengt je zo uit balans zeker als je net foto's aan het maken bent.
Voor iedere gast kunnen wij een ReisVoorstel maken. Dit om de reis naar Kythira te vereenvoudigen en geen vergissing te maken met aansluitende vliegtuigen of veerboten. Iedereen is vrij om alles zelf uit te zoeken wij bieden alleen de helpende hand wat in 9 van de 10 gevallen ook erg op prijs wordt gesteld. Zo kwam op een mooie zonnige dag een stel die helemaal zelf hun reisje hadden voorbereid. Albert en ik noteren in de agenda hoe de gasten reizen want maar bij deze wisten we van niets. Het was een hele reis. In alle vroegte zijn ze in Amsterdam op het vliegtuig gestapt naar Kreta van Kreta naar Athene en van Athene naar Kythira. Terug ging net zo. Onze tip was om de stap Kreta in het vervolg achterwege te laten tenzij je daar voor een paar dagen wilt vertoeven.
Familievetes op Kythira?? door Albert
De Mani (de Griekse versie van Sicilie) staat bekend om zijn familieclans en de bijbehorende gevechten. Eeuwenlang bestookten de diverse clans elkaar vanuit hun fraaie woontorens. Soms waren er jarenlang durende vetes. Wij dachten altijd dat dit op het liefelijke Kythira niet voorkwam. Totdat deze zomer een vriendelijke Amerikaans/Griekse familie een huis bij ons huurde. Op een zekere dag vroegen ze mij (Albert) of ik met hun meewilde om hun oude familiehuis (cq ruine) te bekijken, om mijn mening te horen over een eventuele renovatie en mogelijke begeleiding van de werkzaamheden. Zo'n buitenkansje om een van de prachtige oude Kythiriaanse pandjes te bewonderen laat ik niet snel aan mij voorbijgaan.
Dus op de betreffende dag stond de familie mij al op te wachten bij een prachtig klein huisje midden in een vallei (200 jaar eerder gebouwd door 2 zonen voor hun moeder) Maar een eindje verder op stond nog een groepje woest kijkende mensen. Toen kwam de aap uit de mouw, dit bleek het andere deel van de familie te zijn, mede eigenaar van het huis. Zij woonden nog steeds op Kythira en hadden indertijd gehoopt die 'Amerikanen' nooit weer te zullen zien en het huis te kunnen inpikken. Ik bleek in een al zeer langslepende familievete terecht te zijn gekomen met als hoogtepunt de moord op de grootvader van 1 van de Amerikanen. Deze moord was destijds door de politie in de doofpot gestopt maar iedereen wist dat de 'Griekse' kant het gedaan had. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik de Grieken maar een beetje in de gaten moest houden namens de Amerikanen. Dit om te voorkomen dat ze tijdens hun afwezigheid gekke dingen zouden gaan doen met het huis. Gezien het verleden leek mij dit geen verstandige beslissing dus ik heb maar voor de eer bedankt...
De bovenste 2 studio's zijn afgehuurd door een stel met moeder van 84! De rollator en wandelstok zijn meegekomen uit Nederland. Dagelijks een paar keer de trap op en neer leek ons niet zo handig maar traplopen ging moeder af als een jonge blom. Alleen boven of beneden aangekomen is het evenwicht bewaren het grootste probleem. Zo ook het douchen dat gaat dan bij voorkeur zittend. Of we een plastic krukje hebben? Nee ook nooit aan gedacht. Gelukkig hebben we hier supermarkten die van alles verkopen, ook goedkope plastic stoeltjes. Ze hadden een heerlijke week al ging moeders weer terug met geschaafde benen en een blauw oog....toch nog gevallen tijdens wat wandelingetjes op al die hobbelige Kythiriaanse straatjes. Haar lach bleef stralend.
De zonsondergangen blijven magnifiek.
Een Grieks gezin met 3 kinderen en dat past allemaal in ons appartement. Extra bedje erbij wat meteen dienst doet als bank. Het ritme was strak om een uur of tien in de ochtend op pad en rond 14:00 uur terug dan werd er geluncht, gerust en om een uur of zeven 's avonds ging men keurig aangekleed dineren. Regelmatig kwam het voor dat om 9:00 uur in de ochtend de geur van gebraden vlees door het Guesthouse waaide. De gehaktballetjes, keftedes, waren dan in alle vroegte al gedraaid voor de lunch. Nee, tijdens de dagelijkse schoonmaak hebben we er niet stiekem van gesnoept, al was de verleiding groot.
Om 22:00 uur 's avonds bezoek. Een Grieks stelletje uit Pilion of we nog plek hebben voor 4 nachtjes. Het kon net alleen de eerste nacht hebben we geen plek in het Guesthouse maar toevallig is er wel een huisje vrij. Albert laat het ze wel even zien. Aangekomen bij het huisje was het bed keurig opgemaakt,ze konden er zo in. Die avond zijn ze meteen op stap gegaan en bij thuiskomst bleek het huisje toch niet schoon want er hingen nog natte handdoeken in de badkamer, yek. Ze hebben geen oog dicht gedaan en wij hebben weer wat geleerd haastige spoed is zelden goed en ook 's avonds in het donker. Ze kunnen er achteraf wel om lachen. Zelf hebben ze ook een Guesthouse maar dan in Pilion.
De vorige huurder in datzelfde huisje was een fotograaf die was ingehuurd voor een bruiloft. Waarschijnlijk is hij weinig in zijn huurhuis geweest want het zag er, in het donker, netjes uit. Wel belde hij een paar dagen later dat hij zijn kleding en scheerapparaat was vergeten. Omdat er voor de huisjes een schoonmaakster is hebben we haar gevraagd naar zijn spullen. Die kon ze zich niet herinneren wel wat zakjes met 'afval' ai ai dat is met het grofvuil meegegaan. De fotograaf hebben we nog steeds niet teruggebeld en van hem hebben we ook niets meer gehoord.
Als er één is die lekker kan slapen dan is het Mavromatti wel.
Een Griekse kennis van het eiland belt(ze wonen en werken officieel in Athene). Waar we zijn want er moet naar Nederland gebeld worden en of wij dat willen doen. Nederlands is voor Grieken abacadabra dus kom maar langs. We liggen net op het strand. Binnen 5 minuten zijn ze bij ons, Martha met zoon Manoleos die in 1 jaar 3 koppen gegroeid is. Hij kan in september beginnen met een studie medicijnen aan de universiteit in Groningen(voor een Griek niet uit te spreken Kroningken maken ze ervan die g is zo lastig). Het wordt al gauw een hoop gegiechel omdat Groningen onze woonplaats was en wij deze stad op ons duimpje kennen. Manoleos gaat beginnen met een internationale studie. Ze hebben een telefoonnummer gekregen voor een aanmeldingsformulier vreemd genoeg is de voice-over is alleen in het Nederlands vertellen ze ons. Wij bellen en ja hoor een bandje het is vrijdagmiddag 18:00 uur op Kythira, in Nederland 17:00 uur, en het kantoor is gesloten, voor een Griek onbegrijpelijk. Maandag gaan ze het weer proberen. Wij horen een paar dagen niets en ineens staat moeder Martha weer op de stoep. Of wij nog eens willen bellen. Na eindelijk iemand te pakken hebben gekregen en 10 minuten in de wacht te hebben gestaan adviseren wij haar rechtstreeks contact op te nemen met de Universiteit ipv met allerlei bureautjes die er tussen zitten. Dat gaat goed en inmiddels is Manoleos in Groningen gestart met zijn studie. Pa gaat eerst mee om de gehuurde kamer goed te keuren. Die blijkt nogal vies te zijn. Moeders die nog steeds op Kythira is belt ons weer of wij iemand weten die het op korte termijn kan verven en schoonmaken. Geen probleem, Henk Letens (oud compagnon van Albert) van Bakker Blok Letens makelaars weet altijd raad. Binnen een dag is de kamer voor een vriendenprijsje weer tip-top. Wij hadden natuurlijk gerekend op veel Griekse dankbaarheid voor deze snelle en goedkope actie maar dat blijkt wat tegen te vallen. De Griekse pa was ineens een beetje pissig omdat hij het nogal duur vond. Tja, de Grieken zijn gewend aan Pakistanen of Albanezen die voor een paar euro per uur aan de slag gaan. En inmiddels denken natuurlijk alle Grieken standaard dat de West-Europeanen hun bedonderen. Vermoedelijk is dit wel de laatste hulpactie die Henk voor Griekenland op touw zet.
Een jong Grieks stel hebben geboekt voor een lang weekend vanwege een bruiloft. De eerste ochtend tijdens de snelle schoonmaak ontdekken we dat alle Kelim-zitkussens zijn verdwenen. Het bovenste matras van de box-spring bobbelt wel heel erg. Alle kussens liggen onder het matras gepropt. Wat blijkt hij heeft nogal last van zijn rug en slaapt half rechtop. De mooie kussens hebben we verwijderd en vervangen met 'oude'. Ondertussen komen ze elke nacht om 3 a 4 uur thuis, vertellen ze ons want wij liggen diep in slaap. De hele nacht dansen en kletsen ze met hun vrienden. Zij wel te verstaan. Om een uur of één duikt hij de auto in om te slapen....nu begrijpen wij ook die rugpijn.
Trinngggg! Telefoon! We schrikken wakker, het is 3 uur in de nacht, een Grieks nummer. Toch maar opnemen, je weet het nooit met alle gasten. Een gast aan de lijn die buitengesloten staat buiten zijn huurhuis in Aroniadika. Bleek dat de eigenaar van het huis (die via dezelfde patio zijn woning kan bereiken) vrienden op bezoek heeft. Deze vrienden zijn gewend aan het onveilige Athene en hadden de deuren van de patio van binnen uit afgesloten met een haak.
De gasten konden dus niet hun huisje bereiken. Ze kkonden ook niet over de patiomuur klimmen. Het meisje was gewoon weg te klein en de jongen had onlangs zijn schouder gebroken. Na een half uur lang op de deur te hebben gebonkt, zonder reactie, hadden ze toch maar Albert gebeld om hun te komen helpen. Die was binnen een paar tellen over de muur en kon de vermoeide gasten toch hun huis in leiden. Saillant detail was dat 1 van de vrienden van de eigenaar wel degelijk het gerommel aan de patiodeur gehoord had maar dacht dat er inbrekers voor de deur stonden. Dus had ze de deur van haar kamer maar gebaricadeerd.....
Zo lig je heerlijk op het strand bij te komen van een paar uurtjes slaaptekort en een megadrukke ochtend komen er vier vrolijk kwetterende Griekse dames het strand op. De hippere 50 plus zeg maar. De zomerjurkjes uit, dat heeft al niet veel om het lijf, en allemaal in de bikini. In de zee aangekomen kijken ze al spiedend om zich heen en hup daar gaan alle bikini's uit om vervolgens in Eva's kostuum op het strand te gaan liggen. Blijkbaar kregen wij het stempel 'ongevaarlijk'.
Terug in Frilingianika voor een heerlijk diner.
Grieken gaan in 9 van de 10 gevallen met de eigen auto naar de Griekse eilanden gewend als ze zijn aan de veerboten. Met enige regelmaat komt het voor dat gasten vergeten de sleutel in te leveren. Als ze met het vliegtuig zijn bellen we naar de autoverhuurder op het vliegveld en die zorgt dat hij de onze sleutel in ontvangst neem. Echter met de eigen auto is een heel ander verhaal. Zo ook het jonge stel uit Athene. Na het uitzwaaien ren ik altijd meteen het appartement in om te kijken of er niets vergeten is de sleutel zit bijna altijd in de deur of ligt op tafel een enkeling levert hem bij ons in, ons systeem = geen systeem is om die reden niet foutloos. De sleutel is deze keer niet te vinden. Wij bellen, geen gehoor/verbinding. Albert er achteraan maar Leonardos rijdt zo pittig in zijn eigen bakkie dat Albert hen pas bij de haven kan bereiken. Vol verbazing kijken ze hem aan. Wat doe jij hier?
Midden juli, bloedheet, geen mens gaat op stap. De kamers en terrassen zijn koel, het uitzicht is geweldig en de rust is aangenaam. Om een uur of 18:00 in de avond gaan de eersten op pad. Richting de taverne om de hoek. Binnen een half uur zijn ze terug. Griekse restaurants kunnen snel maar zo snel. Tja er zat niemand op het terras, binnen was het leeg vonden ze toch niet zo gezellig....Dat fenomeen komen we wel vaker tegen bij Nederlanders en Belgen. De Griekse eetgewoonten zijn niet bij te houden. Die gaan in de zomer pas om 22:00 uur in de avond uitgebreid een stevig maal tot zich nemen. Terwijl ik kan genieten om ergens tussen 7 en 8 in de avond buiten te genieten van een vers bereid maal en dan het liefst in de zon. Van dat laatste begrijpt een Griek weer niets...dus wij ploffen regelmatig op een leeg terras neer, in de zon, en krijgen een geweldige bediening en....meestal schuiven er zo nog meer mensen op het terras.
Op diezelfde avond komt het Griekse stel met een baby van 9 maanden eindelijk uit hun appartement. Begrijp dit niet verkeerd iedereen mag de hele dag binnen blijven maar Het Is Zulk Mooi Weer. Dan wil je toch naar buiten, lekker zwemmen in zee en er is altijd wel een strandje te vinden met schaduw of een parasol met bedje. Om 20:30 in de avond gaan ze volledig gekleed richting de hoofdstad Chora/Kythira. Zeker nog 20 minuten rijden vanaf ons dan de auto uitladen, met baby minimaal een kwartier, dan het dorp nog in wandelen. Chora is best leuk maar er zijn, helaas, maar 2 restaurants waarvan één een pizzeria. Eén zo'n pizza en je hebt genoeg gegeten voor de rest van de week.
In de avonduren maak je er een wandeling door de nauwe en pittoreske straatjes met leuke winkeltjes en eten dat doe je dan in Kapsali.
In ieder geval zou ik om half negen 's avonds gedacht hebben we doen de kleine op bed, trekken een flesje wijn open, zetten wat lekkere hapjes op tafel en gaan buiten de prachtige zonsondergang bekijken. Van Grieken en baby's hebben we geen verstand. We hebben gauw een vuilnisemmertje extra in de badkamer geplaatst want die stroomde over van de baby-luiers. Weten wij veel.
In de badplaats Kapsali is deze reuze schildpad(den?) veel gesignaleerd deze zomer.
Oostenrijkers op bezoek, drie weken lang, de eerste dagen komen ze hun appartementje bijna niet uit. In de tweede week besluiten ze om de nacht door te brengen op het strand van Kaladi in hun meegebrachte tentje. Blij dat ze het komen vertellen anders zijn wij de andere ochtend vreselijk ongerust. Helaas, voor hen, is er een groepje jongeren dat de hele nacht op hetzelfde strand flink aan het feesten was, kortom ze hebben geen oog dicht gedaan. Op de herhaling dus maar dan zonder feestvierders. De derde week zien we ze bijna niet want van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zijn ze op pad. De huurauto hebben ze inmiddels omgeruild voor een huurmotor. Natuurlijk hebben we hun nog gevraagd wat ze de laatste week bezielde om 's morgens in alle vroegte het guesthouse letterlijk uit te rennen. Hun antwoord was simpel, ze dachten nog zeeën van tijd te hebben maar in die laatste week wilden ze het hele eiland nog zien.
Kunstenares Jenny Weegenaar heeft in 2010 veel inspiratie opgedaan op Kythira. Ons huis vastgelegd op het witte doek.
Komen we voor de dagelijkse 'quick clean' in een appartement is de hele wasbak wit uitgeslagen...Help wat voor krachtig middel heeft onze lak doen oplossen? Onze wasbakken zijn gemaakt van beton met een toplaag van heel fijn poeder. Regelmatig lakken houdt het heel mooi en natuurlijk. Nu kun je er alles mee doen om schoon te maken. Schuurspons en cif of chloor(helaas soms nodig) en altijd naspoelen met de stoomreiniger van 145 graden stoom. Lekker schoon. Tot die ene keer dat de wasbak wit is. Albert is snel gaan schuren en opnieuw gaan lakken en je ziet er niets meer van.
Regelmatig krijgen we alleenstaande dames, meer dus dan mannen, of dames met kinderen en zonder echtgenoot. Gescheiden of weduwe. Omdat we niet altijd plek hebben in het Guesthouse kunnen mensen ook nog een aantal nachten in één van de traditionele Griekse huisjes verblijven als ze dat leuk vinden. Nu hebben we gemerkt dat dames alleen en/of met kinderen het prettiger vinden in het Guesthouse, beter gezegd: een veiliger gevoel! Immers wij zijn er altijd en ongewenste indringers zijn dan zo gesignaleerd. Niet dat wij zoiets ooit hebben meegemaakt op Kythira maar ik denk dat het meer het gevoel is. Hier hadden wij nog nooit bij stilgestaan.
Dan hebben we Italiaanse gasten die een weekje bij ons verblijven en voor hun tweede week accommodatie elders hebben geboekt omdat wij vol zaten. Zwaaien we ze vrolijk uit in de ochtend staan ze een paar uur later weer op de stoep...of wij toch geen plek hebben? Ze zullen wel denken de aanhouder wint. Hun nieuwe plek was niet leuk ze misten het Fos en Choros het licht en de ruimte dus. Alles zit vol bij ons in het Guesthouse en alle huisjes. Gelukkig had Lena van Guesthouse Pitsinades, alleen in augustus open, nog een kamer vrij. Daar hebben ze nog heerlijk genoten van Kythira maar zonder Albert zijn ontbijtjes want die is volgens hen toch The King of Breakfast.
Soms wil het ons lukken nog een beetje cultuur op te doen midden in de zomer. Soms is dat ook een must omdat het juist alleen in de zomer te bezichtigen is. Zo ook de grot van Agia Sofia nabij Milopotamos. Er zijn drie grotten op Kythira met de naam Agia Sofia. In Kalamos kun je zo naar binnen en in Agia Pelagia vermoedelijk ook(gaan we binnenkort uitvogelen). Deze bij Milopotamos is de grootste en omdat er bijzondere fresco's zijn en veel prachtige ruimtes gaat de deur in de winter echt op slot. Wij krijgen een Griekse dame mee die Engels spreekt. Ze doet haar best soms verward ze wat woorden bones wordt stones, het ging hier om de beenderen van een vrouw met kind die ooit gevonden zijn. Of een prachtige rotsformatie wat er uit ziet als een haaiebek dus een shark maar ze zei sheck...Waarschijnlijk hebben de Grieken ook veel lol om ons Grieks.
De entree met onze gids.
De heilige Sofia met haar drie dochters Geloof, Hoop en Liefde.
Elke 'kamer' heeft een eigen naam.
Dit is het 'Bad van Afrodite'.
Afrodite???
Ook minder leuke dingen maken we mee. Een gast die haar pols breekt. Al klauterend over rotsen op slippers en dan uitglijden tja dan kun je raar vallen. In het ziekenhuis is de pols gezet en in gips verpakt. Toch besluiten ze een dagje op en neer te gaan naar het vasteland om bij een orthopeed de pols te controleren, tja het zijn wel Grieken.
Dit jaar was de wasdroger die het begaf midden in de zomer...van nood een nieuwe gekocht en de andere moet nog steeds nagekeken worden. Vast een kleinigheidje maar dan hebben we er eentje op reserve. Net als 3 stofzuigers, 2 stoomreinigers...het huis wordt te klein.
Ander stress moment waren de gasten die 's morgens komen vertellen dat er water in het appartement staat....het loopt niet meer weg kortom er zit ergens een verstopping. Eerst zelf proberen natuurlijk. Helpt niets. Dan de loodgieter bellen. Neemt niet op. Op naar de plaatselijke Gamma waar ze wel een spulletje hebben. Pas op voor ontploffingsgevaar staat op de verpakking. Toch maar weer de loodgieter bellen. Neemt niet op, inspreken + sms. Het enge spulletje in de afvoer. Help iets maar lang niet voldoende. Hopeloos. Wat nu. De loodgieter belt, jippie, hij komt zsm langs. 'S avonds om 8 uur is hij er en binnen 1 minuut is het probleem opgelost. Zat er nog ergens een prop cement in één van de afvoerpijpen buiten het gebouw.
Achter Milopotamos ligt het dorpje Kato Chora, beneden stad. Deze klein Venetiaanse nederzetting is zeker een bezoek waard.
Het is begin augustus én heet én weinig wind. Op het strand zit iedereen onder een parasol behalve wij. Voor een uurtje aan het strand is het lekker simpel. Handdoekje en een fles water mee. We duiken wat vaker de zee in al is de watertemperatuur hoog heel hoog net een warm bad. Over het zand lopen zonder slippers lukt je niet. Zelfs niet voor honden! Kortom de hond van een Grieks gezinnetje komt het strand niet meer af (hoe is hij erop gekomen? of was hij toen nog gekoeld van de airconditioning in de auto?). De arme hond blijft jankend liggen in het zand. Het baasje maakt zijn poten nat met water en dan stapt hij een paar meter en hup weer liggen. Dan is het best een lang strand....Nieuwe uitvinding: de hondenslippers.
Het vissersdorp Limnionas. In augustus gezellig druk met strandbezoekers en mede omdat er een taverne op het strand is.
Transavia vliegt elke maandag van april t/m oktober van Amsterdam naar Kythira.
Deze keer met maar liefst 5 Blokjes van Schiermonnikoog.
Johan, Albert zijn broer, met Wilma, Britt, Tess en Maud op bezoek helemaal van Schiermonnikoog. Op Schiermonnikoog runnen ze het meest noordelijke restaurant van Nederland kijk maar eens op www.demarlijn.com . Vanwege het slechte weer in Nederland hebben ze mateloos genoten van zon, zee en strand op Kythira. In Kapsali, de flaneerboulevard zijn ze diverse keren geweest. Strandbed, parasol en restaurantjes zijn daar volop aanwezig. Prompt zien ze een reuze schildpad in de baai zwemmen. Om maar een glimp van dit beest op te vangen hebben wij een hele zomer op het strand gezeten( zie onze waterfietsverhuur in de zomer van 2008)....
Deze blonde schone dames, onze nichtjes, hadden veel bekijks op Kythira.
En wij zaten lekker te eten bij Akrojali in Agia Pelagia.
Dan nog even de uitleg van zwarte haren en sesamzaad . Probeer met een grote schoonmaak daar maar eens van af te raken. Die sesamzaadjes springen overal heen. Denk je na het stofzuigen dat je nu echt alles hebt gehad ligt er weer eentje. De Grieken zijn dol op sesamzaadjes. Je vindt het op brood, koekjes in salades op nootjes je kunt het zo gek niet bedenken of het is ergens in verwerkt. Hetzelfde geldt voor de zwarte haren, al worden die uiteraard niet geconsumeerd, maar het is ze lastig kwijt te raken maar dat is van alle nationaliteiten(sorry voor alle kale(nde) mannen). Verdere details over de poets zal ik een ieder besparen.
Anita
Mooi zijn ze de bloeiende Agave's, imposant ook.
Calendar
