Er worden muren gebouwd,
velden omgeploegd,
cement, stenen,
en mankracht zijn veel aanwezig.
Bij de onderste foto is de oude muur, die niet te zien is, nog geheel intact. Eén dag zijn we 's morgens weggegaan en na thuiskomst om een uur of 6 bleek de oude muur te zijn verdwenen! Onze aannemer was op zoek naar nog meer stenen...en is met de bobcat het terrein van de buren opgereden en dwars door de scheidingsmuur en planten heengegaan. Zo houd je werk aan de ene kant van het terrein muren bouwen en ze aan de andere kant weer afbreken.
De reden voor alle bouwactiviteiten was de oprit. Die was nog nooit aangelegd. Bij een flinke regenbui ligt een deel van het zand van ons terrein op de openbare weg. Dat is een modderige toestand en bovenal staat het onverzorgd(o zo'n heerlijke Nederlandse reactie)zoveel modder en zand op de geteerde weg. Toen we de grond kochten in 2008 was er nog geen teerweg maar een pittoresk zeer goed te bereiden weg van zand en kleine losse stenen. Veel authentieker dan het modernere teer.
Anita met hoed? even voor de foto. Een cadeautje van een alleraardigste Griekse dame.
Inmiddels weten we van de plaatselijk zittende politieke partij dat ze jaarlijks een aantal wegen, paden dus, 'moeten' teren. Dat zit nu éénmaal in het budget. Voor hoofdwegen zou ik zeggen perfect maar om nu al die mooie zandpaden en ongerepte heuvels te bedekken met laagjes teer? Nee liever niet. Zet de auto aan de kant, mocht je niet verder durven rijden, en ga te voet het pad verkennen. Veel spannender en zeker zo goed voor lijf en leden. Leg dat een Griek maar eens uit.
Ons boertje uut Beilen was ook van de partij.
Terug naar onze oprit. Met een zorgvuldigheid waar je u tegen zegt wordt er steen voor steen uitgezocht en in het cement gelegd. Daarna begint het invoegen en zodra dat droog is weer het gedeeltelijk uitkrabben! Ja uitkrabben! Het cement dat boven de stenen uitpuilt wordt glad geschuurd waardoor de stenen nog mooier uitkomen. Zeer arbeidsintensief maar het resultaat mag er zijn.
Ons echte prive-terras heeft nu een grafisch design, wij vinden het heel mooi....
Het volgende plan is een muur om de olijfboomgaard. Nu de muur klaar is zie je goed dat ons terrein verdeeld is in parkeerruimte, olijfboomgaard en het Guesthouse. Het volgende projectje is meer 'hangplekken' aan de terraszijde zodat er voor iedere gast wat wils is. Zon, schaduw, in de wind, uit de wind als het maar goed toeven is is ons credo. Dit kan niet zonder paadjes die leiden naar deze plekken. De stenen voor al deze werkzaamheden komen uit onze eigen grond( zie het gat in de grond feb 2011 ). Onvoorstelbaar maar waar. Uiteraard is ons ondergrondse gedeelte destijds in 2008 uitgegraven, meer gehouwen, en zijn de rotsen omgevormd tot bruikbare stenen. Deze zijn ook hergebruikt. Echter toen woonden we hier nog niet. Nu kunnen we dagelijks met eigen ogen aanschouwen en vol bewondering toekijken hoe vaardige handen van een rotsklomp mooie eindprodukten kunnen maken: oprit, prachtige muren, paadjes en zitbanken.
Aladin uit Marokko maakt hele mooie lampen, gordijnroedes, putdeksels wat je maar wilt maar dan wel van ijzer.
Deze vaardige handen zijn van heel aardige Albanese jongens. Onder aanvoering van onze Griekse aannemer Panajotis Magonezos werken ze 7 dagen in de week van 8:00 – 16:00 uur. Het moet gezegd zonder de goede smaak van Panajotis, iom ons uiteraard, en zijn goede sturing zou het niets worden. Dat bedoel ik niet negatief maar als de kat van huis is dansen de muizen geldt ook voor de Albanese bouwvakker.
Avlemonas in de verte
De berg van Agios Giorgis
Kaap Malea op de Peleponessos
Agia Pelagia in de verte
Het klooster Agia Moni, nu niet meer bewoond maar op zaterdagochtend is pappa Giorgis er altijd.
Fysiek is het loodzwaar werken. Ooit een rotsblok geprobeerd in stukken te hakken met een pikhouweel? Dat doen ze hier. De bouwvakkers weten ons te vertellen dat ze 's avonds bek af zijn. Met pijn in hun rug liggen ze om 22:00 allemaal op één oor. Ze zijn rond de 30 en hebben meestal een vrouw en kinderen, vaak 3(?), in Albanie. Deze jongens komen naar Kythira voor soms een half jaar of langer puur en alleen om geld te verdienen.
Na de olijf-pluk-weken in november ligt er in de boomgaarden nog veel afvalhout. Paar maanden indrogen en dan...de brand erin. Dat mag tot 1 mei.
Na al dit werk is de beloning een lunch aan zee in Kapsali en hier word ik betrapt omdat ik dit lieve katje wat 'mee laat eten met me'.
Er is een ontspannen sfeer, de zon valt mooi op het water, spelende meisjes aan de waterkant, een visser op de pier en dat alles onder het genot van een glaasje wijn en een heerlijk Grieks maal uit de keuken van Xutra.
In de afgelopen 20 jaar zijn er ook Albanezen die zich op Kythira hebben gesetteld. Ze spreken allen vloeiend Grieks en een enkeling een paar woorden Engels. Ik schat in dat 90% in de bouw werkt en als er extra werklui nodig zijn dan komt er een clubje over uit Albanie.
Wat doet Albert nu?
Op zoek naar bloemetjes en dan vooral hier de Ophrys. Sommige zijn alleen zo klein dat je wel door de knietjes moet want ja het gaat om dat ene exemplaar welke we nog niet op de foto hebben...ehh nog heel veel te gaan.
Het tragische geval wil nu dat er op dit moment geen enkele bouwvergunning wordt afgegeven op Kythira. Voorheen gebeurde dat in Athene, zo ook de onze voor de renovatie in Frilingianika en bouw van het Guesthouse. Ware het niet dat onlangs er een landelijk politiek bestluit is genomen dat elke gemeente het zelf moet kunnen, het afgeven van bouwvergunningen dus. Dit kwam de polidomio in Athene goed uit meteen wordt er geen vergunning meer afgegeven. Op Kythira is er niet direct een werknemer die dit even overneemt. Daarvoor is enige inwerktijd nodig en dus is het wachten tot de juiste persoon op de juiste plek zit. De bouwactiviteiten op Kythira liggen om die reden nu al ongeveer een jaar stil. Vervelend voor de Grieken en iedere wereldburger die nu een huis wil bouwen op Kythira. Om die reden zijn veel Albaneze tijdelijke werkers weer terug naar het vaderland. Dat lokt en roept, dat is zo mooi, je ziet de emoties over hun gezichten glijden.
Nog meer orchideetjes en velden vol Vicia Villosa
Op zoek naar meer informatie over Albanie gooi ik het in de google. Want waarom komt een Albanees van 30 jaar naar Kythira om te werken voor ca 40 - 60 euro per dag? Vrouw en kinderen achterlatend. Waarom werkt mijn oom in Nederland al jaren als vrijwilliger om spullen in te zamelen voor de stichting Albanie ? Regelmatig vertrekt er een convooi vrachtwagens uit Nederland vol met kleding, voedsel en speelgoed. Is dit land zo arm?
Ha eindelijk weer een foto van een bijzonder kerkje.
Ja dus, Albanie is erg arm maar dat wisten we natuurlijk al. Volgens de algemene websites is er bijna geen export, zijn er te veel bergen, wisselend klimaat, welgeteld 1 of 2 universiteiten en al vele jaren een regering die het tij niet kan keren. Het toerisme zou een opkomende markt(kunnen) zijn.
Op de achtergrond zie je de verbrande vallei tussen Mitata en Paleopoli.
Ik lees enthousiaste reisverhalen(2010) waarbij Nederlanders zeer positief verrast zijn door het land. Echter dit is (nog) een handje vol. De Albaneze jongens vragen ons altijd hoeveel men verdiend in Nederland. We leggen dan bijna met het schaamrood op onze kaken uit hoeveel een basisinkomen is.
We haasten ons er vooral bij te zeggen dat het nat en koud is en zo'n beetje het dichtsbevolkte landje ter wereld. Dat het vooral heel plat is en het onder de zeespiegel ligt. Dan de taal. Met alleen Grieks en Albanees is het lastig communiceren. Leren ze op scholen in Albanie geen Engels? Ik zal ze het toch eens vragen. Jonge Albanese mensen van 30 die geen woord Engels spreken dan weet je toch ook niet wat er gaande is op onze planeet.
Anita
Het is weer een hele dierentuin op Kythira.
Deze gans staat midden tussen de varkens, hij/zij was op z'n minst net zo smoelig als haar varkenvriendjes.
Ach de kleintjes kregen Albert in beeld of roken ze hem...
Wilde geitjes lopen overal op Kythira en ze zijn altijd een feest om te zien.
Calendar
